In een half gevulde Nightclub van de Roepaen start Moss, vanwege andere verplichtingen, de avond. Het bandje vernoemd naar een stad in Noorwegen, begint en eindigt zoals een echte band dat doet. Ze laten je aandacht geen seconde verslappen. Vooral de lichteffecten vallen op, wat het optreden een extra randje geven.

Een klein half uur later betreedt er een sukkelig uitziend bandje het podium. Seabear is een indie-folk band uit IJsland en klinkt in het begin ook wat sukkelig. Pas bij het derde nummer komt de band wat meer los en brengt de band wat meer ritme in de nummers. Dit was ook duidelijk nodig aangezien de eerste oogjes toch al wat slaperiger werden. Hierna komt ook het iets bekendere I Sing I Swim van de band en langzamerhand krijgt de band meer mensen achter zich.

Tot ongeveer een half uur in het optreden de band, en ik quote: “wanted to try something different”. En anders was het. De band lijkt met een intro te beginnen die lijkt op de eerste tien seconden van Jimi Hendrix’ Foxy Lady. Maar de intro duurt geen tien seconden, hij duurt tien minuten! De instrumenten worden op tilt gezet. De bandleden verlaten één voor één, zonder applaus te ontvangen, het podium. In de zaal worden de vingers in de oren gestopt, totdat de geluidsman besluit dat het genoeg is geweest. De band is op dat moment al volledig van het podium verdwenen.

Ietwat gedesillusioneerd verlaten de mensen de zaal. Niet wetende waarom Seabear besloten had er eigenhandig een einde te maken aan het optreden. Eén ding is in ieder geval zeker iedereen die deze show van Seabear heeft gezien, zal niet snel naar een tweede optreden van deze band gaan.

Gelukkig hadden we Moss nog.