Bij binnenkomst in de Muziekgieterij, het Maastrichtse poppodium dat inmiddels eindelijk een beetje begint te draaien, staat Four Tree Society al een tijdje hun Southern-fried stonerrock de zaal in te blazen. De visuele effecten complementeren het geluid goed, vocalist Jenz staat zijn beste impressie van Perry Farrell weg te geven, en de rest van de band dendert er vrolijk achteraan. Leuk, maar nog niet góed-goed. Wel veelbelovend. Veel volk staat er nog niet, maar daar zou spoedig verandering in komen.

Als de heren van Sungrazer het podium betreden, gaat er iets magisch door de gestaag volgepakte zaal. De nummers beginnen soms ingetogen, maar er gaat een strakheid, een zekerheid vanuit die je niet bij veel bands ziet. Atmosferische excursies zetten de toon, en spanning opbouwen kunnen ze wel. En verdomd, wat een muur van geluid als de epische stukken tot een crescendo komen. Ik denk vooral aan Kyuss, het rauwere randje van Mogwai, zongedroogde, psychedelische seventies-hardrock en een vleug van het soort metal dat Tool en Isis maken. Vriendjes van the Mad Trist en The Machine zorgen voor wat lucht in het optreden, en de heren hebben zichtbaar plezier, zeker aangezien ze hadden verwacht voor een man of twintig te moeten spelen. In de intieme zaal waar we vanavond staan werkt het fantastisch.

Dat is overigens wél een zorg: in een kleine zaal, voor een geïnteresseerd publiek van 250 man komt Sungrazer goed tot zijn recht. Maar voor een massa van tienduizenden, waarvan er een flink aandeel zit te wachten tot The Opposites beginnen? Dat is afwachten.

Het aansluitende, nogal een-dimensionale optreden van The Machine komt een beetje als mosterd na de maaltijd, en vooral de ellenlange solo's weten de aandacht niet vast te houden. Een geval van: technisch kunstig, maar helaas.

Algehele indruk van de avond? Fijne zaal, fijne mensen en fijne muziek. Sungrazer wint deze thuiswedstrijd. Maar de uit-wedstrijd wordt spannend.