Het singer-songwriter vak is een eenzaam vak, waarbij je vaak over de hele wereld reist om je muziek ten gehore te brengen voor een klein publiek, nauwelijks genoeg om van rond te kunnen komen. Maar toch staan deze mensen er iedere keer weer. Regelmatig zijn ze te vinden op de pop-podia in Limburg en als ze goed zijn trekken ze meer dan 50 man. Zo ook in Venlo, waar twee Canadese singer-songwriters in de bovenzaal van Perron55 optraden.
Een optreden boeken in het Pinkpop-weekeinde is eigenlijk not done voor de Limburgse pop-podia, behalve als je er twee Canadese singer-songwriters neerzet, die hun eigen publiek trekken. Publiek dat je niet snel zult tegenkomen op Pinkpop. Maar wel in de bovenzaal van Perron55.
Een man of 50 hadden de weg naar het optreden van Lynn Miles gevonden die werd vergezeld door haar plaatsgenoot Lynne Hanson. Lynn en Lynne, het zou een naam kunnen zijn voor een commercieel duo in een ander genre, maar dat is het juist niet. Beide dames zijn singer-songwriters pur-sang, met elk hun eigen stijl en die beiden uitnodigen om naar hun te luisteren.
Lynne Hansson is als eerste aan de beurt om haar verhaal te vertellen. En dat doet ze niet alleen met haar liedjes, maar ook tussendoor. Vaak legt ze uit waarom ze een bepaald nummer geschreven heeft en wanneer ze het nummer ten gehore brengt, heb je ook direct het gevoel te pakken. Het zijn niet allemaal droevige nummers, maar wel stuk voor stuk prachtige verhalen over de dingen die ze beleeft in haar singer-songwriter bestaan. Ze begeleidt zichzelf op de gitaar en wisselt de slagen regelmatig af met het betere fingerpicking op een manier die haar nummers goed ondersteunt. Het klinkt wel allemaal wel melodramisch, maar dat komt door haar vrij lage stem en beperkt bereik wat betreft zang. Ook haar gitaar is redelijk donker afgestemd, wat prima werkt bij haar stem.
Lynn Miles daarentegen pakt het allemaal wat anders aan. Haar gitaar is veel scheller afgestemd, maar haar stem is dan ook hoger en haar bereik groter. En ze kan ook nog mondharmonica spelen, wat iets meer variatie brengt in de muziek. Daarmee weet ze direct bij het eerste nummer de aandacht van de aanwezigen te trekken, als die er nog niet was. Heerlijke tempowisselingen in haar nummers. De ritmes wisselen nogal per nummer. Van zeer langzaam zwijmelende ballads tot strak vertellende temponummers. De extra jaren in het vak ten opzichte van Lynn Hanson zijn duidelijk te horen.
Ook Lynn Miles vertelt waar haar nummers over gaan, en ze vertelt over zaken die ze mee maken op hun tournee, wat vaak weer tot nieuwe nummers leidt. De onderwerpen van haar songs zijn breder dan bij Lynn Hanson. Ze gaan meer over algemenere zaken, die de hele mensheid aangaat. Ze zingt niet vaak over haarzelf, maar meer over anderen en koppelt dat aan sociale problematiek in haar omgeving.
Beide dames zijn absoluut geen concurrenten van elkaar. Ze komen allebei uit dezelfde plaats in Ottawa, Canada, en helpen elkaar vaak met schrijven, maar ook met opnames. Backing vocals van de één vind je terug op de albums van de ander en ze touren vaak met zijn tweeën de hele wereld rond. En daarbij brengen ze ook altijd wel één of twee nummers samen ten gehore. Dat Lynn Miles bij één van deze nummers de mondharmonica op zijn kop in de houder gemonteerd had is een leuke anekdote voor later. Dat ze, nadat ze dat aan het publiek medegedeeld had, gewoon verder speelde was gewoon een uiting van haar professionaliteit.