Het nieuwe ParkCity Live in Heerlen stond direct geprogrammeerd tegenover het bekende (gratis) festival Parkpop in Den Haag en Rockin’Park in Nijmegen. De organisatie nam hiermee een risico, mede door het aantrekken van enkele grote Nederlandse namen. Het nemen van dit risico heeft goed uitgepakt. De warmte én de prima sfeer die op het festivalterrein hing, maakt ParkCity Live waarschijnlijk tot een blijver in het festivalseizoen.
Met het aantrekken van gerenommeerde namen als Kane, De Jeugd Van Tegenwoordig, Di-Rect, Alain Clark en Ilse DeLange nam de organisatie heel bewust een risico, erkent woordvoerder Loes Franken. Het festival had naar eigen zeggen zestienduizend bezoekers nodig om uit de kosten te komen, maar was met de uiteindelijke veertienduizend ook tevreden.
Hoewel er door verschillende mensen aan die aantallen getwijfeld wordt. Medewerkers aan de kassa zouden mensen gratis naar binnen mogen laten, naast het feit dat omwonenden in de wijk ook kosteloos toegang kregen als compensatie voor de geluidsoverlast. Hoe dan ook, het festivalterrein was aardig gevuld.
Als om 12.00 uur de poorten geopend worden drommen de eerste bezoekers het terrein al op. Zo ook Marc en Kirsten uit Elsloo en Heerlen. Hun hoogtepunt op de zaterdag was Kane. "Vooral dat nummer uit de film 'Komt Een Vrouw Bij De Dokter' ('Love Over Healing') dat was erg mooi. Ook Alphabeat was ook echt te gek. Zoveel energie!" Vandaag komen ze vooral voor Di-Rect.
Iets voor de klok van 13.00 uur wordt Rigby aangekondigd als de huisband van De Wereld Draait Door en dat lijkt ook de enige reden waarom de groep zoveel door het land trekt. Het meeste publiek luistert dan ook gelaten in de zon naar de klanken van Christon Kloosterboer. Het is zeker niet slecht, maar het voegt weinig toe aan de bands die in Nederland al een soortgelijke sound neerzetten. Rigby sluit af met een cover van Micheal Jackson’s 'Human Nature', die zij al eerder speelden bij Boris’ tribute aan Jackson in Paradiso vorig jaar. Het klinkt net te geforceerd en daardoor niet goed.
Door naar de Small Stage, waar dit weekend de local heroes geprogrammeerd stonden. Zaterdag de jonkies, zondag de wat meer geroutineerde acts. Te beginnen met Flabby Chin, dat druk bezig is met de opnames van een derde album. Ze maken een soort bluesrock die aanstekelijk werkt. Helaas zien lang niet alle bezoekers de acts op het kleinere podium. De krachtige zon werkt loomheid behoorlijk in de hand; en de meeste mensen zoeken dan ook de beperkt aanwezige schaduw aan de zijkanten van het terrein. Slechts een kleine groep hopt van podium naar podium.
Podiumhoppen is deze zondag in Heerlen een hele bezigheid gezien de warmte, merkt ook uw verslaggever. De brandende zon zorgt voor een aantal spontane bloedneuzen, ook diverse andere bezoekers hebben er behoorlijk last van.
Zelfs Miss Montreal, die om half drie op bijna het warmste punt van de dag haar opwachting maakt, wordt bevangen door de hitte. "Ik heb af en toe water nodig voor mijn strot", zijn de veelzeggende woorden van de blonde zangeres. Sanne Hans heeft er duidelijk zin in. Op blote voeten en in een kort wit jurkje danst ze over het podium, showt een glimp van haar ondergoed, speelt met flesjes Spa en haar publiek en zet tenslotte ook een goede show neer.
Na Miss Montreal is het tijd voor het Amsterdamse The Scene. Al vanaf 1980 timmert deze band aan de weg en ieder jaar maakt men wel een album. Helaas voor de Amsterdammers trekt iedereen tussen de 'grote namen' door snel richting schaduw of drinkgelegenheid. Jammer, want de band klinkt ondanks de hoge temperaturen energiek en enthousiast.
De warme zorgt er ook voor dat uw verslaggever het optreden van Soulkikker aan zich voorbij moet laten gaan. Daar staat tegenover dat we het hernieuwde Di-Rect met new kid on the block Marcel goed kunnen bekijken. De Hagenezen hebben duidelijk plezier in de nieuwe formatie. Dat is ook te zien aan het toerschema, want tot eind oktober is de band bijna dagelijks op pad. Sinds het vertrek van Tim Akkerman is er hard gewerkt aan een nieuwe sound, en bewust of niet: het klinkt sindsdien volwassener dan ooit. Alsof het boyband-mantra dat over Di-Rect heen hing letterlijk uit de band vertrok.
Rond half zeven, als de hitte nog steeds slachtoffers maakt (een ambulance moest er aan te pas komen), betreed Di-Rect het grote podium. Uiteraard komt het nieuwe album 'This Is Who We Are' bijna in z’n volledigheid voorbij, maar ook de oude hitsongs ontbreken niet in Heerlen. En ook die klinken alleraardigst.
Waar iedereen na de bekendmaking van Marcel als nieuwe zanger van Di-Rect vreesde voor een vroegtijdige nieuwe zoektocht naar een frontman, valt vandaag op hoe goed hij past bij de band. Hij is net zo vol energie als Spike, getuige zijn innige spel met tamboerijn en gespring over het podium. We kunnen dan ook tevreden concluderen dat Di-Rect weer helemaal terug aan de top is.
Wegens terugkerende bloedneuzen (dankjewel zon) moest ondergetekende op last van de aanwezige EHBO het festivalterrein verlaten en de reis richting thuis inzetten.
Hoe we terug kijken op de eerste editie van #PCL10? Heel positief. Toffe bands, hoewel weinig gedurfd qua namen, maar dat is wel begrijpelijk. Hopelijk is het volgend jaar in elk geval iets minder warm, met iets meer bezoekers. Dan hoeven we niet meer te muggenziften over gratis bezoekers, maar kunnen we genieten van een prima georganiseerd festival en fijne (regionale) muziek.