In 2006 werd het debuut ‘Evolve The Long Lead’ door de band Viberider uitgebracht en kreeg goede kritieken. De finale van de Grote Prijs werd gehaald evenals het podium van Pinkpop na het behalen van de Nu of Nooit-finale in 2007. Na zoethoudertje ‘Split For Michigan’ uit 2009 verscheen onlangs via het Rough Trade-label het tweede album ‘The Big Show’, dat een mooi uitgevoerde digipack is.
Ferry Duijsens en Jowan van Barneveld, de schrijvers en producers van alle songs, zijn het boegbeeld van de band. Op het podium wordt de band uitgebreid tot zes personen. Het aantal van vier gitaren is soms net iets teveel, waardoor het heldere live-geluid wel eens wegvalt. Het opvallendste nieuwe bandlid is misschien wel Kelly Kockelkoren, zangeres van het ter ziele gegane SAT2D.
Op het schijfje staan twaalf songs, die bij lange na niet allemaal even goed zijn. Het album heeft een poppy karakter gekregen door de toevoeging van de vocale versterking van Kelly en de vele synthesizerloopjes. Het begint sterk met ‘Kiddo’s Cool Like Fonzie’ dat een grungy gitaarrif bevat en ‘The Waste’ dat dromerig start en vervolgens doorgaat in een catchy flow. Overigens is er van ´The Waste´ een video gemaakt die op Youtube te zien is. "Zijn de heren en dame fan van Pearl Jam?", zou je je kunnen afvragen wanneer ‘Dead Boots’ begint. Het begint namelijk precies hetzelfde als 'Why Go' van deze band uit Seattle. Ook dit nummer is erg catchy en blijft vooral heel lang in je hoofd ronddeinen mede door het stuk ‘When Will I Be Famous’ van boyband Bros.
Ook ‘Picture Me Without You’ is zo’n song die constant in je hoofd blijft hangen door de dromerige samenzang die vervormd is. Het doet denken aan de Groningse band Lawn die ooit een song opnam met zangeres Anneke van Giersbergen van voorheen The Gathering en tegenwoordig solo en Agua De Annique. ‘Awowal’, de laatste song doet hier misschien nog wel meer aan denken. ‘Fck Stoner Anyway’ is weer meer een rechttoe rechtaan song met enkele bliepjes en vooral een stevig gitaargeluid. Hierna volgt ‘Silvermoon’ dat klinkt als een opvullertje en ‘Come On Everyone’ is de meest poppy song van Viberider. Echt een lalala-nummer.
‘Caroline’ begint als een ballad maar gaat over in een groovy song met vervormde dubbelzang en melodieuze lijntjes met een hoog woehoe-gehalte. ‘Spirits Are Calling To Be Heard’ bevat een typisch Sonic Youth sfeertje door de herhalende gitaarrif en is misschien wel het traagste nummer van de plaat. ‘OK L.A’ klinkt ook als een opvuller en wordt al snel geskipt. Het voorlaatste liedje ‘Live Television Disguised As A Joyride’ zou niet misstaan op 'Rated R' van Queens Of The Stone Age.
Dit album begint erg sterk door de lekker in het gehoor liggende nummers. Maar op een derde zakt het in terwijl het tegen het einde aan weer enkele sterkere songs bevat. Door het poppy karakter klinkt het redelijk commercieel waardoor een breder publiek bereikt zou kunnen worden.