Live-optredens van Alan Parsons zijn per definitie een zeldzaamheid. Na de split met wijlen Eric Woolfson waagde de timide geluidstechnicus zich pas in de vroege jaren ’90 aan een podiumcarrière. Er volgden enkele kleine tournees, en Parsons werd een stamgast bij Night Of The Proms. Na de eeuwwisseling volgde wederom een periode van radiostilte. Pas in 2005 toonde zich een teken van leven waarbij ook neergestreken werd op het Bospop-festival in Weert. Anno 2010 staat het Alan Parsons Live Project in diverse theaters voor een uitgebreide muzikale terugblik op zijn indrukwekkende repertoire. Gezien een uitverkochte Limburg Zaal is de belangstelling hiervoor groot.

De muziek van Parsons werd in het verleden nogal eens geprofileerd als stoffig en steriel. Ook vanaf het podium. Wie bekend is met het geijkte live-album ‘Alan Parsons Live’ uit 1994 zal dit nauwelijks ontkennen. De toenmalige bezetting bestond uit de traditionele selectie waarmee Parsons aan zijn studioplaten sleutelde. Ian Bairnson, Stuart Elliot en Andrew Powell legden qua naamsbekendheid wel wat gewicht in de schaal, maar waren live nogal statische begeleiders.

Het rekruteren van fris bloed heeft Parsons beslist geen windeieren gelegd. De band bestaat uit: Danny Thompson (drums), Guy Erez (bas), Alastair Greene (gitaar/zang), Manny Focarazzo (keyboards), Todd Cooper (saxofoon, gitaar, zang) en P.J. Olsson (zang). Relatief onbekende muzikanten, maar hip, gretig, en deels multifunctioneel. Deze onbevlekte verjonging geeft de gezapigheid een daadkrachtige schop onder zijn kont. Met een strakke ritmesectie, en vulkanische instrumentale erupties krijgen de ruim 40 jaar oude klassiekers een moderne pimp. P.J. Olson geeft met nagellak en een waggelbips de opvallendste acte de présence. Maar zingen kan ‘ie! Met een timing voor nostalgische accuratesse bezorgt hij het publiek seriële kippenvelmomenten. Dat zwijmelt door de melancholie en de eeuwigheidswaarde van de klassieke symfopop, met als climax een integrale uitvoering van de klassieker ‘The Turn Of A Friendly Card’. Door de Nederlandse fans uitgeroepen tot hun favoriete nummer.

Alan Parsons staat ietwat teruggetrokken op een verhoogd bordes, speelt simpel slaggitaar en een disfunctionele sampler/synthesizer die het ook vijf jaar geleden liet afweten. Zijn vocale capaciteit is beneden peil, en klinkt als een kater met astma. Het mag duidelijk zijn: Parsons is geen technisch begaafde muzikant. Iets wat hij ook nooit heeft beweerd. Hij is een sublieme geluidstechnicus en producent met een muzikale visie die ontsprongen is vanuit het eclectisme. Een levende legende die aan het roer staat van een nostalgische tijdmachine in modern design. Instappen voor wie er behoefte aan heeft!