De Friese band Daily Bread omschrijft zelf hun muziekstijl als Sexy Garage Dance. Voetjes van de vloer en sexy dancemoves dus! Het is een jonge frisse, en goed uitziende band. De band speelt vol overgave en strak. Knap werk voor een band met de gemiddelde leeftijd van zeventien. Het is af en toe een beetje verwarrend want zowat elk nummer lijkt anders. Met als duidelijke basis flinke drums, een schreeuwend orgel en stevige baslijnen. Bij het ene nummer is vooral het orgel flink aan het rammelen en bij het andere staat het stel te rocken.

Opvallend is dat de zang van zangeres Kimberly hoog en langzaam is met een flinke galm. Dit zou je misschien eerder verwachten bij een band als Within Temptation. Toch heeft de band meer iets weg van The Tings Tings en Gossip. Enorm dansbaar dus. De grote tent staat zo goed als vol maar het publiek gaat niet echt uit zijn dak. Desondanks staat er vooraan en halverwege de tent een groot aantal mensen flink te dansen, dat voor voor het luide applaus zorgt. De band is niet kinderachtig en geeft nog een knallende toegift. Of ze sexy zijn? Zangeres Kimberly vraagt het aan het publiek. Deze joelt van wel. Gebed: Geef ons Daily Bread en sexy garage dance. Amen. (RS)

Kom mee, ik ken een open plek in het bos waar het heel gezellig is en de bomen licht geven in alle kleuren. Eenmaal op die plek aangekomen blijkt daar Juliette Travis te spelen. Deze band is geen onbekende voor het Venlose publiek. Gitaristen Tasilo en Nico Pieck zijn bekend van de Venlose funkband Touchin’ Tongues. Baer Traa en Sjuulke Titulaer zijn ook geen onbekenden. Zij zijn verantwoordelijk voor de heerlijke en heldere zang. Drummer Joop Jansen zorgt voor het lekkere swingende ritme aangevuld door de fantastische klanken van toetsenist Mike Roelofs. Ook Martin Verdonk die eerder al met Prince speelde doet vol overgave mee. Het publiek gaat volledig uit zijn dak. De sfeer is goed en energiek, zeker omdat de band soulballads en opzwepende funk met jazz mooi combineert. (RS)

DeWolff lostte de belofte in voor een Zomerparkterrein dat zwart zag van de mensen. De belofte die je als band nu eenmaal oproept als je regelmatig de weg naar het televisiescherm vindt en je optredens over het algemeen op juichende reacties kunnen rekenen. Pablo van de Poel, Luka van de Poel en Robin Piso voldeden aan de verwachtingen. Ze zijn nog jong, laten we hopen dat ze in de toekomst ook in compactere songs hun passie vinden, en dat ze nog groeien in het doseren van hun vocale kwaliteiten.

Ze gaven Venlo wat Venlo van hun hoopte te krijgen. En laten we wel zijn, het is ook fantastisch. Bonuspunten voor de jongens die gewoon de muziek ging maken die ze zelf mooi vonden, en zich er niets van aantrok toen ze bezorgde vragen kregen over hoe vaak en hoe lang ze in de platenkast van hun ouders opgesloten waren geweest. Gewoon die muziek maken die je hart beroert, en als iemand anders de muziek van DeWolff op Deep Purple vindt lijken, dan is dat maar zo.(RE)