De divisie powerladies in de rockmuziek heeft er met Pitch Blond een aanwinst bij. Op het Vriendenpodium lieten frontvrouw Suzanne Ypma en kornuiten horen wat ze in huis hadden, en dat viel niet tegen. Een zangeres die paradeert als een femme fatale, in één lange flirt met het publiek. Zij is het ook die de leadgitaar bespeelt. Drums en basgitaar completeren de powertrio-setup, maar bij dit optreden op het Zomerparkfeest is er ook een saxofonist aanwezig. De bassist is de variabele in het geheel die naast de basgitaar ook af en toe een gewone gitaar omhangt en in een nummer zelfs de drummer uithelpt.
De muziek is stevig. Suzanne beschikt over een krachtige en veelzijdige stem. Associaties met Hole komen op, en die cover van 'Rid of Me' van P.J. Harvey is ook geen toeval. Deze Haagse dame kan zich met de groten in haar divisie meten (RE)
Nee, Hausmagger is geen band waar je met de kinderen naar toe gaat. De teksten van de liedjes gaan over volwassen onderwerpen in recht-voor-je-raap-taal, in Nederlands met een Rotterdams accent. En dan worden er tussendoor ook nog schunnige gedichtjes voorgelezen door frontman Theo Wesselo. Maar wat is gewone, diepdoorvoelde standaardblues met een vakkundig bespeelde sologitaar toch mooi. En de teksten: wat je ook van de schuttingtaal mag vinden, komen recht uit het hart. Hausmagger maakt Nederlandse blues en schrijft LEF met hoofdletters. Dat raakt een snaar. Het is 'Allemaal echt gebeurd', en dat geloven we meteen. Heerlijke muziek van en voor mannen met gruizige stemmen die sterke verhalen vertellen. Als de kinderen naar bed zijn. (RE)
'Kijk verder dan de buitenkant.' Oftewel: Staff Benda Bilili. Waarschijnlijk met de gedachten dat wanneer je gehandicapt bent, je veel kunt. En zeker muziek maken. De meeste bandleden zitten namelijk in een rolstoel, een enkeling loopt op krukken. Onder andere vanwege polio in hun jeugd. Het is dé muzieksensatie van dit moment. Ze staan dan ook op menig wereldmuziekfestival, maar ook op Lowlands waar ze vorige week de Bravo-tent plat speelden. Het publiek van vandaag kijkt zeker verder dan alleen naar de buitenkant. Zij verwachten waarschijnlijk een spektakel want het Juliana Park staat goed vol.
Vanaf de eerste noot swingt en klapt het publiek mee. Het is moeilijk om stil te blijven staan. Het publiek zingt een beetje mee met de krachtige samenzang van de mannen wat toch bijzonder te noemen is aangezien het grootste deel van het publiek de taal van Staff Benda Bilili niet spreekt. Na elk nummer krijgen de mannen een overweldigend applaus. Er wordt door iedereen gedanst op een mix van Afro-Cubaanse funk, rumba en salsa. De zon maakt het feest compleet. Gehandicapte, dakloze Congolese straatmuzikanten, die de verwachting met een toegift van een kwartier meer dan waar maken. (RS)