Ulysses' actueel wapenfeit is het lovend ontvangen 'The Gift of Tears'. Een plaat vol technische heavy-prog met een dramatisch thema. Kleine minpuntjes: de akelig steriele productie en de bezwaarlijk geforceerde zang van nieuwe frontman Michael Hos.

Live ontplooit de band zich wonderbaarlijk sterk. Het totaalgeluid is ruimtelijk, ruw en minder gepolijst. Hos is in natura een uitstekende zanger, en voelt zich op het podium beter dan in welke vierkante studiometer dan ook. Zijn theatraal optreden staat in dienst van elk nummer, maar is door gebrek aan publieke belangstelling ook ontzettend lachwekkend. Maar Ulysses pleit zich vrij van een futloos optreden. Ondanks de weinig motiverende omstandigheden. Als een ware professional speelt de band een steengoede, integrale versie van het nieuwe album.

Het optreden van Sons of Seasons lijkt op de ramkoers van een stoomwals. Bestaand uit leden van Kamerlot, Doro en Blaze zijn de verwachtingen automatisch hooggespannen. Sons of Seasons lost de belofte in, en betuigt zich niet ontmoedigd door de beschamend slechte publieke opkomst. De melodieuze, symfonische gothic-metal dendert als een op hol geslagen kudde bizons door de kleine concertzaal. Het geluid is hard, misschien te hard. Ontzettend jammer, want het Sons-materiaal is ambitieus, en dankzij technische krachtpatserij ook voor niet-gothicmetalliefhebbers interessant.

De Limburgse gothic-diva Simone Simons levert plichtmatig een bijdrage aan het lieflijke 'Winterschmidt'. Ze kleurt oogverblindend naast meesterzanger Henning Basse, maar voor een mooie afronding is haar optreden te kortstondig. Lijkt erop dat Simone slechts als publiciteitsstunt dient voor het opfleuren van een matig geslaagd dubbelevenement.