Al een kwart eeuw zet Stichting Popmuziek Limburg, oftewel SPL, zich in voor bands en artiesten van Limburgse komaf. Tot op heden was Nu Of Nooit het stokpaardje van SPL, maar inmiddels heeft de organisatie er een leuk showcase-achtig festival bij; d-Vers. De eerste editie was een doorslaand succes.

Als een soort lightversie van Eurosonic, treden er op diverse locaties in Sittard allerlei bands op – 38 in totaal. Met de Markt als kloppend hart, is d-Vers een levendige bedoening. Overal staat het vol. Bij kleine zaakjes als 't Sjtadhoes, tot het inmiddels uitgebreide Cantina Ernesto’s. Enkel bij poppodium Fenix wisselen de bezoekersaantallen sterk per band. Toch ook daar voldoende aanloop en afwisselende muziek.

Een band die zijn naam eer aandoet is Colossa. De sound is zwaar, lomp en straalt een zekere grootsheid uit. Woestijnrock uit Nederland; het kan wel degelijk, zo bewijst Colossa. Dat de deels Limburgse band zich door Amerikaanse muzikanten laat inspireren wordt uit alles duidelijk, tot de kleding aan toe. Deze jongens hebben goed nagedacht over wat ze willen uitstralen en dat lukt ze heel goed.

Pikkatrillaz mixt al een decennium lang Amerikaanse hiphopmuziek met Maastrichtse dialectpop. Maar aan alles komt een eind, ook aan deze ongecompliceerde vrolijkheid met lokale inslag. De rappers geven er na tien jaar de brui aan. Tijdens dit gezellige optreden laten de heren met hun gekke bijnamen nog even zien hoe “street” je kan zijn als original Sjengsta.

De heren van The Mad Trist houden hun kaken stijf op elkaar wat betreft hun aanstaande platendeal, maar het moet wel heel gek lopen wil het niet bij Excelsior zijn (plaatopnamen bij huisproducers Torre Florim en Frans Hagenaars). Hoe het ook zij, The Mad Trist heeft een fikse groeispurt ondergaan sinds 3VOOR12/Limburg de band in 2006 voor het eerst spotte. Als volleerde rockers zet het kwartet op enkele vierkante meters een sterk optreden neer, met de nodige bravoure. Over een jaar heeft heel Nederland het over deze Maastrichtenaren.

Dat de winnaars van Nu Of Nooit het doorgaans niet veel verder schoppen dan dat ene optreden op Pinkpop, mag onderhand bekend zijn. Toch is het interessant om in de finale te eindigen, want het kan je veel optredens opleveren. Zoals bij Audiofeel het geval was. De opgedane ervaring vertaalt zich naar een sterk optreden, waarin de bandleden duidelijk op elkaar ingespeeld zijn. Audiofeel begint ook steeds meer een eigen geluid te ontwikkelen en dat is altijd lovenswaardig.

De jonge zangeres Madi Hermens wist zich al te plaatsen in de landelijke finale van Kunstbende. Toen nog helemaal solo met een pianootje. Inmiddels heeft ze er een band bijgezocht, met daarin Sander Haagmans en Sander Ruijters, dat als soort komisch duo met (bas)gitaren staat te zwaaien. Vooral het enthousiasme en het plezier dat er van afstraalt is een must om te ervaren. Daarbij opgeteld de slimme popliedjes van Hermens, levert dat een mooie combinatie op. Het publiek staat tot op de bar om Madi te aanschouwen.

In poppodium Fenix doet vooral Liftid het goed. Met een verse, hele stoere EP onder de arm, overdonderen “de männer oet Remunj” de bezoekers met hun geüpdate sound. Harder en strakker, dat sowieso. De zang van Nick Creemers was altijd een verbeterpunt, maar inmiddels is de vocalist in zijn stem gegroeid en klinkt bruter dan ooit. Metalbinken Liftid steken schril af met de lieflijke indierockers van Kings Of The Day, die de avond in de Fenix afsluiten. Dat lieflijk eveneens behoorlijk indrukwekkend kan zijn, lieten de koningen van de Vaalserberg al eerder horen. Hoewel Kings Of The Day wederom een mooie performance aflevert, blijkt de band toch niet de favoriet van de avond.

Met d-Vers heeft SPL een mooi nieuw concept in handen. De vraag is of deze opzet ook in andere Limburgse steden mogelijk is, of dat SPL d-Vers exclusief voor Sittard moet bewaren. Het brengt in ieder geval Limburgse popmuziek onder de aandacht en dat is het bestaansrecht van SPL. Nog vele jaren!