#PP09: Springsteen is The Boss van Pinkpop

Pinkpop 2009 / Review 1.3: Dr Lektroluv, Elbow, Bruce Springsteen & The E Street Band

Pierre Oitmann, Ruud Everaerts, Geert Smeets ,

Het moment waar menig Pinkpopbezoeker vandaag naar heeft uitgekeken is daar: Bruce Springsteen betreedt het podium van Pinkpop. Zijn naam is groot en Zijn daden ook. The Boss wordt voorafgegaan door Dr Lektroluv en Elbow.

Pinkpop 2009 / Review 1.3: Dr Lektroluv, Elbow, Bruce Springsteen & The E Street Band

Springsteen blijft de baas. Dit is de reden.

Bizar, dat is het woord dat hoort bij de verschijning die Dr Lektroluv neerzet op het podium. Tel daarbij op de vreemde stemmetjes, de dansbare ritmes en de futuristische geluiden en het wordt almaar raarder en raarder. Maar dat weerhoudt het Pinkpoppubliek er niet van zich tot ver buiten de Pinkpop Tent rond dit fenomeen te verdringen. Met zijn groene masker en zijn mobiele telefoon in de hand lijkt hij niet echt een dokter aan wie je je gezondheid zou met een gerust hart zou toevertrouwen. Eerder denk je aan een eng buitenaards wezen. Zijn medicijnen zou je niet vertrouwen. Maar het Pinkpoppubliek krijgt er geen genoeg van. Als op commando gaan de handen in de lucht. Op een gegeven moment heeft de dokter de mensen zelfs aan het meezingen. Dit is geen medicijn, dit zijn zware onversneden drugs. (RE)

Tijdens de kitcherige synthpop klanken van The Killers is het rennen naar Elbow. Weg van de klinische muziek, op naar de levende muziek. Want Elbow is muziek is zijn meest pure vorm. Anders gezegd: Elbow is kippenvel van begin tot eind. Met een strijkkwartet en een laag staande zon op de achtergrond, evenaren de brave stadsgenoten van Oasis met gemak dat magische Radioheadconcert tijdens Pinkpop ’96. Men vraagt zich af waarom deze band met vier goed ontvangen albums achter hun naam nu pas haar Pinkpop-ontmaagding mag beleven. Maar sinds het winnen van de fameuze Mercuryprijs is de al 17-jarige bandcarrière terecht in een stroomversnelling is terechtgekomen. Voor de sympathieke zanger Guy Garvey zal het een zorg zijn, hij en zijn band zijn zichtbaar vereerd om in Landgraaf te mogen staan. En vanuit die gedachte zet Elbow een intense en vooral muzikale show neer die na één dag al tot de hoogtepunten van Pinkpop 2009 behoort. 'Startlings', waarbij de muzikanten elk een dwingende noot op trompet blazen, verklaart het optreden op dramatische wijze voor geopend, de opmaat voor een strak en gefocust concert. Het stemgeluid van Garvey mag dan wat dunnetjes klinken, elke noot wordt spatzuiver geraakt en daarnaast ontplooide hij zich tussen de songs tot een spitse, vaak geestige frontman. Hopen dat het morgen ook ‘One Day Like This’ wordt… (GS)

Springsteen. Fenomeen. Behoeft geen enkele toelichting. Of toch wel? Want voor wie slechts lichtelijk geïnteresseerd is in het oeuvre van The Boss komt tot enkele ontdekkingen vanavond. Opener 'Badlands' was al voor aanvang bekend, maar de rest een totale verrassing. Springsteen neemt ons in het eerste deel van zijn set vooral mee naar zijn oudere werk en het duurt lang voordat er een hit voorbij komt. Maar ook dat is Bruce. De Bruce van de hits is slechts een kleine fractie van wat deze man te bieden heeft. Toch komen er over de tijdspanne van tweeënhalf uur de nodige klassiekers voorbij. Springsteen vooraan op het podium op een stoeltje bij de ondergaande zon tijdens 'I'm On Fire'. Prachtig! 'Born To Run' uit zijn tenen. Maar ook mindere favorieten van de albums 'The Ghost Of Tom Joad' en 'The Rising' worden gebracht door The Boss (there, we said it, he's The Boss). We horen niet de ideale setlist, maar wel een interessante dwarsdoorsnede van het werk van Springsteen. Wat we niet horen: Juweeltjes van de eerste twee albums, slechts een enkel nummer van 'Darkness On The Edge Of Town', 'The River' en 'Nebraska'. De albums uit de E Street-loze periode van Springsteen worden volledig gepasseerd. The Killers-zanger Brandon Flowers vergezelt Springsteen op het mooie 'Thunder Road'. Als een verlegen jongetje staat Flowers naast zijn held Bruce. Met gepast respect. We betrappen Flowers er wel op dat hij zijn tekst van een autocue leest. Bruce ook af en toe bij enkele covers. The E Street Band is op zijn opper best. Helaas kon drummer Max Weinberg er niet bij zijn. Zijn zoon, Jay, neemt de stokjes over en doet dat niet onverdienstelijk. Hij is een metaldrummer, maar zijn slagwerk past bij de energieke nummers van The Boss. Weinberg senior is tenslotte ook een 'hard hitter'. Het is een mooie avond.  Bruce is de baas. Het mooiste wat er op deze editie van Pinkpop zal gebeuren. De rest is mooi meegenomen. Held! (PO)