#PP09: Madness is de gekte voorbij

Pinkpop 2009 / Review 2.3: The Rifles, Maria Mena, Madness

Pierre Oitmann, Ruud Everaerts, Geert Smeets ,

We zijn nu ongeveer halverwege met onze verslaggeving van Pinkpop en er liggen nog een hoop gave bands in het verschiet. The Rifles is één van de leuke nieuwe bands. Verder zijn er nog twee bekende gezichten: Madness en de wonderschone Maria Mena.

Pinkpop 2009 / Review 2.3: The Rifles, Maria Mena, Madness

Ze schijnen grote fans te zijn van bands als The Clash, The Jam en jaren-90 britpoppers als Oasis, maar hinderen doet ze dat gelukkig niet. The Rifles vult de Pinkpop Tent op zondag met een zeer eigen geluid. Melodieus en catchy, wat wil je nog meer? De songwriters tonen dat ze het talent hebben om met riffs en melodieën te komen die de kwaliteit hebben zich vast te haken in je bewustzijn. De hook als Leitmotiv, als dat de overeenkomst is, kan dat alleen maar positief zijn. Dat, gebracht door vier stijlvolle heren met goede stemmen; de Pinkpopgangers konden tevreden zijn over wat hen werd voorgeschoteld. (RE)

Op liefdesgebied heeft Maria Mena al het een en ander meegemaakt. Dat blijkt wel uit de enorme lading love-songs die de Noorse schone op het repertoire heeft staan, waar het huisje-boompje-beesje verhaal overigens vaak ver in te zoeken is. Maar een persoonlijkheid als Maria Mena wijs je toch niet zomaar de deur! Persoonlijk is het woord tijdens haar optreden. Mena beschikt namelijk over de unieke gave om een enorm festivalterrein om te toveren in een knus huiskamerconcert. De liedjes zijn zo intiem en teder dat het lijkt alsof de zangers ze persoonlijk in je oor fluistert. Zelfs de meest fundamentalistische Motorheadfan moet even slikken tijdens nummers als ‘I’m In Love’ en ‘All This Time’. Maria Mena beschikt ongetwijfeld over een prachtig stemgeluid en zelfs met weinig muzikale begeleiding legt ze haar ziel bloot. En juist door het lieflijke uiterlijk van de jonge zangeres komen de droevige teksten extra hard aan. Tussen de nummers zoekt ze steeds contact met het publiek en gaat zelfs een aantal treedjes lager staan om nog dichter bij haar toehoorders te kunnen zijn. ‘Pick me, pick me’, roept iemand als de Noorse zegt: ‘it’s so good to be back that someone has to drag me from the stage’. (GS)

Tijdens de tweede skagolf aan het einde van de jaren ‘70, was Madness één van de eerste bands die ook door het grote publiek werd gewaardeerd. In de jaren ‘80 was de band rondom zanger Suggs heel erg hip. Die tijden zijn inmiddels allang voorbij. Toch is er nieuw materiaal en Madness kiest ervoor om daar een deel van te spelen. Of het publiek daar op zit te wachten, mag je jezelf afvragen. Uiteraard komen ook de grote hits voorbij, met ‘Nightboat To Cairo’ als perfecte afsluiter. Helaas is Madness erg braaf. De band is tot een soort UB40 van de ska verworden. Volgend jaar op Pinkpop Classic dan maar? (PO)