In een paar maanden tijd van Melkweg naar Pinkpop is voor de meeste bands een lange weg. Zo niet voor White Lies die in een letterlijk uit zijn voegen barstende tent speelt. Daar had Jan Smeets dus geen rekening mee gehouden. Dat White Lies, mede dankzij de twee hits ‘Farewell To The Fairground’ en ‘Death’ zo groot is geworden dat de tent simpelweg veel te klein is voor de jonge Londenaren. Want het publiek staat zich rijen dik buiten de tentzeilen aan dit nieuwe fenomeen te vergapen. En ja, White Lies mag dan de zoveelste britpopkloon zijn, de band behoort nu al tot het beste wat van het eiland richting Europa komt en is hard op weg om een Editors naar de kroon te steken. Op die typisch Engelse nonchalante podiumpresentatie daargelaten, zet White Lies een dermate vurige set neer waar de heilige geest in dit Pinksterweekend trots op kan zijn: gespierde stadiondrums, gebroken funkakkoorden, krachtige uithalen op gitaar, wijd opengetrokken synthesizerpartijen onder leiding van een zanger die met zijn doomy tenorstem een majestueus, dramatisch gevoel weet neer te zetten. Over verdriet, verlies, verval en aftakeling. Nee, ondanks hun jonge leeftijd zijn het niet de vrolijkste gasten, maar genregenoten Joy Division, Echo & The Bunnymen en Interpol hebben al eerder bewezen dat rampspoed tot fantastische muziek kan leiden. White Lies mag met dit meesterlijke optreden in hun voetsporen treden. (GS)

Wie zich had voorbereid op een arrenbie-man met arrenbieriedeltjes, kon na het optreden van James Morrison van een positieve verrassing bekomen. Vanwege de samenwerking met Nelly Furtado wist de geïnformeerde luisteraar dat we wellicht iets beters dan een soort R. Kelly konden verwachten, maar de soulshow die Morrison neerzette kwam als een verrassing. Zijn show stond als een huis, de arrenbie-riedeltjes in de songs waren tot het absoluut minimum beperkt gehouden en een grote rol was weggelegd voor de vrouwelijke steunzang die de songs werkelijk droeg. Eerste indruk was al positief. Een krachtig begin, tot aan het refrein waarin wat pittigheid wordt teruggenomen, maar het vrouwenkoortje zingt het wel weer met zo'n passie dat bonuspunten worden verdiend. James Morrison bleek te beschikken over een lage, beetje Bruce Springsteen-achtig schorre stem, wat zijn zang een rafelig randje geeft. Best lekker. (RE)

Eigenlijk had hier nu een recensie over Placebo moeten staan. Maar die is doorgeschoven in verband met het uitvallen van Depeche Mode. Een grote internationale naam ter vervanging kon op korte termijn niet gevonden worden, dus werd Krezip gebeld. Eerlijk is eerlijk, twee jaar geleden waren we niet zo blij toen Krezip plotseling Amy Winehouse moest vervangen. En ook nu zijn er mensen teleurgesteld. Toch, gezien de omstandigheden, is het leuk dat Krezip hier zijn carrière voor een groot publiek afsluit. Krezip is tenslotte groot geworden op Pinkpop. In 2000 brak de band hier door met de toenmalige single ‘I Would Stay’. Dit laatste Pinkpop-optreden opent met ‘Go To Sleep’ en meteen herinnert Jacqueline ons er aan waarom we toen vielen voor haar charmes. Ineens lijken alle kritieken van de afgelopen dagen vergeten te zijn en iedereen zingt uit volle borst mee met al die hits. Speciaal voor Depeche Mode-fans komt er ook nog een klein stukje ‘Just Can’t Get Enough’ voorbij. Een mooie afsluiting van de droom die Krezip heet. Nu kunnen ze rustig gaan slapen. (PO)