Een internetpoll is een pientere strategie voor een uitverkochte zaal. Vierhonderd man uit alle Europese windstreken vullen C.C. De Mortel in Ittervoort. Daar krijgt het publiek immers wat het wil: Sylvan en de winnaar van de Classic Rock Society 2008, Pendragon.

Aan het Duitse Sylvan de ondankbare taak om als voorprogramma te fungeren. Altijd lastig.Duitse popmuziek draagt in Nederland immers het stigma verwerpelijk. Ook dat nog! Symfomanen zijn blijkbaar minder gevoelig voor het land van herkomst. Met bevlogenheid reageert het publiek op de muzikaal weinig opzienbare neo-prog.

Sylvan’s repertoire is steriel, degelijk, maar vooral erg poppy. Het afgeknepen stemgeluid van Marco Glühmann is overeenkomstig met Starsailor. Je verafschuwt of adoreert het. Sylvan kan het zich permitteren. Het spectaculair, gitaartechnische vuurwerk van Kayl Söhl prikkelt zonder twijfel de meeste aandacht. Waar in het verleden het publiek schokschouderend het opwarmertje onthaalde, wordt Sylvan op handen gedragen. Een fraaie prestatie!

Pendragon lanceerde met ‘Pure’ het opmerkelijkste album uit hun discografie. Zanger / gitarist Nick Barret wil weer progressief zijn. Hij blikt terug op zijn leven en observeert daarnaast wat er in de wereld gebeurt. Deze inspiratie vertaalt zich het totaalgeluid van het epische ‘Comatose’ en het markante ‘Eraserhead’. Hard, donker, melancholisch en serieus. Het album is integraal en tactvol in de set vertegenwoordigd naast klassiekers als ‘The Voyager’, ‘The Walls Of Babylon’ en het astrologen pretlied ‘Nostradamus’. Zo typerend voor het Pendragon-geluid dat de band op de kaart zette en tot publieksfavoriet cultiveerde. Nieuwbakken drummer Scott Higham is met zijn duchtige drumpartijen de afronding op het nieuwe geluid.

Hoe drastisch de koerswijziging mag zijn, het sympathieke Engels collectief blijft zichzelf. De interactie met het publiek is spontaan en oprecht. Pendragon waardeert haar inkomsten leverancier en trakteert op een grandioos tweeënhalf uur durend optreden in alle ´puurheid´.