De tweede dag Bospop begint met regen. Heel. Veel. Regen. Daarentegen dan weer weinig publiek, al trotseren er steeds meer bezoekers rond het midden van de dag toch een enorme bak met hemelwater. Voldoende leuke muziek ook vandaag op Bospop. Programmatechnisch de beste van de twee dagen, al is een Pink Floyd-tributeband volgens velen geen waardige afsluiter van Bospop. Maar is dat ook zo?

The Sheer, dat was toch die band die opvallend Engels klonk? Inderdaad, al heeft de band zich tijdens de driejarige rustpauze vooral toegelegd op Amerikaanse muziek. Dat blijkt wanneer The Sheer als opener van Bospop veel nieuwe nummers speelt. Met americanaliedjes, soms op het countryachtige af, lijkt The Sheer een nieuwe muzikale weg in te slaan. Het misstaat de band zeker niet en het is lekker wakker worden, zo op de zondagochtend. Maar of het The Sheer net zoveel airplay oplevert als met de eerdere Anglofiele popliedjes, dat valt nog maar te bezien. Gelukkig lijkt de band zich van airplay niet meer zoveel aan te trekken en maakt The Sheer gewoon liedjes die hijzelf leuk vindt. Of het publiek het leuk vindt is op Bospop moeilijk te meten, want de mensen die er zijn lijken nog niet echt ontwaakt na het sterke optreden van Foreigner gisteravond.

Het moet toch wel steken als je de zoon van Sting bent. Je vader is een superster en je loopt altijd in zijn schaduw. Zeker als net zo klinkt als je vader en er ontzettend veel op lijkt. Als je band dan ook nog uit drie leden bestaat, dan is de link met The Police erg snel gelegd. Toch weerhoudt niets van dat alles Joe Sumner om te doen wat hij doet. Zelfs niet het feit dat je uit de bandnaam Fiction Plane het woord "Policefan" kunt destilleren. Of "Infant Police". Het is een vaak gehoord verwijt dat alles wat Fiction Plane doet net zo goed door palief Sting geschreven had kunnen zijn. De band maakt zich echter hard voor zijn liedjes en doet verwoede pogingen het publiek te enthousiasmeren. Los van de hit ‘Two Sisters’ is Fiction Plane nog niet echt doorgebroken en we zien hier een band die nog moet vechten om het publiek met zich mee te krijgen. Daarin tonen Sumner en de zijnen karakter, al wordt dat slechts mondjesmaat beloond op Bospop.

Een typische Bospopartiest is natuurlijk Beth Hart. De Amerikaanse zangeres was er tien jaar geleden ineens met het singletje ‘LA Song (Out Of This Town)’ en sindsdien doet ze met grote regelmaat de Nederlandse podia en festivals aan. Inmiddels is Hart een bekend gezicht op Bospop en ze behoort dan ook tot de favorieten dit weekend. Over de optredens van Beth Hart kun je weinig slechte dingen zeggen, behalve dat haar stem wat kan gaan irriteren als je niet van zoveel vibrato houdt. Het is toch een beetje René Froger zo. Maar Beth Hart komt er mee weg, omdat het een stoere vrouw is met een verhaal. Is niet onderhand alles al over deze mevrouw gezegd? Ze is een vaste waarde, dus ze verrast ons ook niet meer.

Als er iemand is die weet hoe je een echte goede rockshow neer moet zetten, dan zijn het wel de mannen van Chickenfoot. Klinkt onbekend, maar de bandleden zijn wereldberoemd; Sammy Hagar en Michael Anthony van Van Halen, Chad Smith van Red Hot Chili Peppers en Joe Satriani. Grootmachten in gitaarmuziek dus. De combinatie van funky drummer Smith met snarenneuker Satriani lijkt vergezocht, maar als je ze samen hoort spelen lijkt het alsof ze nooit anders gedaan hebben. Ook Hagar straalt van plezier en als een jonge rockgod heerst hij over het Bospoppubliek. De anders niet zo volgzame meute is massaal komen opdagen voor deze superrockgroep. Eigenlijk zou de Canadees Bryan Adams ook nog mee komen spelen, maar dat ging helaas niet door. Ach, Chickenfoot kan het ook wel zonder Adams af. De geschiedenis van de individuele bandleden van Chickenfoot wordt niet ter sprake gebracht en de focus ligt bij nieuw materiaal. Ouderwets doch steengoed. Onverwoestbaar zelfs! Dit is een ultieme rockshow. De beste van Bospop 2009!

Een tributeband als afsluiter. Het kon niet, werd vooraf door velen gezegd. Bospop is er eigenlijk ook niet het festival naar om tributebands te programmeren. Rammstein-tributeband Stahlzeit als tussendoortje mag nog wel, maar een tributeband van Pink Floyd als afsluiter? Het lijkt een teken van zwakte en het was waarschijnlijk ook uit noodzaak om The Australian Pink Floyd Show als headliner te programmeren. De waardering van het publiek bleek dit weekend uit het lage aantal verkochte kaarten. Toch lijken de bezoekers die vanavond wel aanwezig zijn tevreden met een nep-Pink Floyd als afsluiter. Ondanks de regen, ondanks geen echte headliners, ondanks de recessie. Volgend jaar de dertigste editie van Bospop en dan zien we hier vast een traditioneel sterke line-up staan in Weert!