Jesus Jansen vertaalt levenservaringen in beladen popsongs

‘Weltschmerz’ is de ideale herfstsoundtrack

Geert Smeets ,

Een album getiteld ‘Weltschmerz’, vergezeld van het etiketje ‘singer-songwriter’. En je dan ook nog eens vernoemen naar de man die stierf voor de zonde der mensheid. Al snel doemt een beeld op van een zwaar op de hand zijnde zanger met een akoestisch gitaartje die in louter mineurakkoorden een poging doet om zijn levenssmart van zich af te zingen. De Prozac naast de stereo dus?

‘Weltschmerz’ is de ideale herfstsoundtrack

Ruim anderhalf jaar werkte Marcel Jansen alias Jesus Jansen aan ‘Weltschmerz’. Domein was een zeventiende eeuwse boerderij afgelegen op het platteland. Wellicht heeft dat er mede aan bijgedragen dat de singer-songwriter met ‘Weltschmerz’ de ideale herfstsoundtrack heeft afgeleverd waarin nostalgie en melancholie de boventoon voeren.

Al luisterend zie je de ochtendmist boven het met dorre bladeren bedekte land hangen en een opgeschrikte kraai krassend wegvliegen. De kracht van de composities zit ‘m namelijk in de sfeer die Jesus Jansen met veel gevoel in zijn composities weet op te roepen. Composities die het plaatje ‘zanger met akoestische gitaar’ ruimschoots overstijgen. Daarvoor heeft de ex-Colorful People frontman dan ook een keur aan gastmusici opgetrommeld die stuk voor stuk een sterke bijdrage leveren aan de nummers.

Zo horen we onder andere Bart Koenders op fretloze bas in het slepende ‘Wheels’; Dubravco Begovic met ijzingwekkende soundscapes in ‘Sunday Morning Sunshine’ en Hub ‘Big Band’ Boesten op trompet in het oriëntaals klinkende ‘Stronger Than Anything’. Jansen’s meesterzet is echter de inzet van Gregoor van der Loo die zijn porties Gracerooms (ambientachtige drum ’n’ bass) op ingenieuze wijze door de nummers verweven heeft. Jansen en van der Loo blijken elkaar feilloos aan te voelen, want nergens vliegen elektronica en ritmes uit de bocht en maken de composities tot een sfeervol uitgebalanceerd geheel.

Maar ere wie eer toekomt: Jesus Jansen is de spil in zijn eigen werkstuk, de regisseur die zijn spelers op de juiste plaats zet. Dit in combinatie met Jansen’s gitaarspel, vaak met vreemde, Buckley-achtige akkoordprogressies en soms voorzien van onheilspellende Ebow-effecten maken van ‘Weltschmerz’ een spannende, eigenzinnige en emotioneel geladen plaat, voorzien van een open, weidse productie. Het hitgevoelige ‘Fly’, het rockende ‘Gravy Train’, de aanstekelijke up-tempo pop in ‘Surrender’ verraden bovendien de brede kijk op muziek van deze grensoverstijgende singer-songwriter. Snel de Prozac verruilen voor een glas rode wijn en een knisperend haardvuurtje.