De wetenschap binnenkort een trouw bemanningslid te verliezen, lijkt Reckless Pilots ook maar geen seconde te deren. Sterker nog: het idee dat dit een van de laatste optredens is, maakt de Reckless Pilots gedrevener dan ooit en ze spelen elke song alsof het de laatste is. ‘Sterven in het harnas’  lijkt het credo te zijn. Het smerig ronkende vliegtuig blijft na 6 maart definitief aan de grond en dat doet het hart van menig rechtgeaard rocker bloeden. Maar niet getreurd, frontman Rutger Smeets beloofd als trio keihard terug te komen.

Het repertoire van de Pilots bestaat voornamelijk uit oud werk, wat niet zo vreemd is gezien het nog korte bestaan van de band. Desalniettemin een repertoire dat laat horen dat Reckless Pilots enorm gegroeid is en dat maakt het mede zo jammer dat deze band heeft besloten om in deze setting te stoppen. Reckless Pilots navigeert zijn muziek tussen langzame, stonerachtige stukken waarmee Smeets soms dicht tegen zijn oude band The Mad Trist aankruipt, en het betere beukwerk. 

We horen berekende hard-zacht passages, uitgebalanceerde climaxen en dreunende grooves in een verlaagde stemming. De twee gitaristen krijgen alle ruimte om te soleren en in de Thin Lizzy-achtige dubbele solo’s bewijst het duo de snaren flink te kunnen raken. Tijdens een van de laatste vluchten neemt Reckless Pilots waardig afscheid, helemaal als er na het optreden gratis cd’tjes worden uitgedeeld die dan ook gretig aftrek vinden onder het publiek. We hunkeren nu al naar die beloofde doorstart.

Voor Fisk staat er meer op het spel: het powertrio probeert de volgende dag namelijk een dikverdiende finaleplek op Nu Of nooit in de wacht te slepen. Vanavond dus de ideale try-out. Vanaf het eerste nummer is duidelijk dat Fisk er helemaal klaar voor is. Het vele spelen de afgelopen periode heeft de band duidelijk veel goed gedaan, want de rock rolt als nooit tevoren. En laten we gelijk even afrekenen met die Danko Jones-vergelijkingen, want Fisk is meer dan ‘inpluggen en raggen maar’. De naar leer en zware motoren riekende muziek bestaat uit pakkende melodieën, massieve grooves en mooie hardrocksolo's, samen verpakt in een vette sound. 

Een beetje punk, een beetje glam, maar vooral harde rock en nog meer stevige rock & roll die in Limburg momenteel zijn gelijke niet kent. In your face, loud as fuck! Gitaar om de nek, microfoon voor je giechel, poot op de monitor en gas geven maar. Fisk beschikt bovendien over een charismatische zanger die met zijn stuurse blikken het publiek met gemak om zijn vingers windt. Het schijnt dat I.N.F.A. momenteel een beetje op apegapen ligt, maar Fisk heeft alles in zich om de scepter over te nemen. Tip voor festivalorganisators: voeg Fisk toe aan de line-up, want dan is zelfs bij slecht weer een fatsoenlijke bieromzet gegarandeerd.

Dan is het de beurt aan ZEUS, of het ‘Jeroen van Koningsbruggebandje’, zoals er onder het publiek gefluisterd wordt. Het moge duidelijk zijn: men is hier niet alleen vanwege een rockband, maar ook vanwege een bekende tv-persoonlijkheid. Maar laten we wel wezen: het siert de man dat hij (naar zijn norm) zwaar onderbetaald op het Azijnfabriekpodium staat en ook nog eens zijn longen uit het lijf zingt. Andere koek dan bij een RTL4-quiz een beetje campingklassiekers van Hollandse bodem meeblèren. Van Koningsbrugge en co. gaan dus wel degelijk voor de muziek. 

Muziek die klinkt als stonergrunge, een kruising tussen Soundgarden, Nirvana en Black Sabbath. Van Koningsbrugge beschikt over een verrassend goed stemgeluid dat Alice In Chains’ Layne Staley in herinnering brengt. De band begint lekker vuig rockend, maar gaandeweg verzandt ZEUS in een log metalgevaarte met een pruttelende motor. Ondanks de stoere rockposes van de band wordt het er allemaal niet boeiender op, vertaald in het steeds lauwer wordende applaus na elk nummer. Reckless Pilots en Fisk mogen dan wel mindere goden zijn, maar vanavond zaten zij op de troon…