Het feit dat ze dit jaar tijdens de finale van Nu Of Nooit nog tot laatste werden uitgeroepen weerhoudt het trio er niet van stevig door te gaan met optredens geven en albums uitbrengen. En vooral bezig zijn met muziek maken, want daar zijn ze erg goed in. Soms is het net iets te technisch en overheersend, maar de muziek pakt je desondanks toch bij de strot.
Nu is er dan part 4 van ‘Conquer The World’. Een cd die zowel lieve liedjes als overdonderende epische stukken bevat. Een aantal songs kennen we ondertussen wel van de optredens zoals '9 Friends', 'Couldronemo' en 'Yessyana'. Die eerste twee werden ook al flink op 3FM gedraaid. Het zijn bijna hitwaardige songs die ondanks de complexiteit toch lekker in het gehoor liggen. 'Days Of November' kun je vergelijken met '24 Again' van het vorige album, alleen nog net iets steviger qua gitaren en opbouwend naar een climax. Het klinkt energiek en luister lekker weg.
Maar dan komt het muzikale geweld; de riff in 'Yessyana' rolt als een wals over je heen, de drums hakken als een mokerslag op je in. Een brul volgt en je bevindt je in een duizelingwekkende achtbaan, die je vervolgens tien minuten lang meeneemt in een episch stuk dat je kippenvel bezorgt tot op de dikke teen. Je wordt van de ene tempowisseling in de andere geworpen en de climaxen volgen elkaar op. The Fall Of Troy doet het ze niet na.
Hierna verwacht je dat er gas wordt teruggenomen, maar niets is minder waar. Met een onheilspellend basslijn knalt 'Red Label Society' door de speakers. Een System Of A Down-achtig ritme zorgt voor een psychische ommezwaai in de hersenpan. Met de gastzang van Remy van Festina Lente (kennen jullie ze nog?) erbij raast deze song voorbij als een straaljager en ben je toe aan rust. Maar dat wordt je nog niet gegund.
Het Metallica-achtige gitaarriff in 'The Act Of Monstrousness', gecombineerd met de floortom-slagen en de harde bass aanslagen nemen je in haar macht en zuigen je mee door lange, donkere tunnels waaraan geen einde lijkt te komen. Op het einde dat er toch degelijk is, wordt er even psychedelisch gespeeld met allerlei effectjes en eindigt het nummer keihard en plotsklaps.
Eindelijk keert de rust weder maar het ingetogen 'Mamas Heart' grijpt je toch bij de strot door de lieflijke teksten. Stel voor dat je in een grote paarse ballon zit en een berg wordt afgeduwd met dit nummer op je mp3-speler: monsterlijk.
Eigenlijk klinkt dit veel te lief voor 21 Eyes Of Ruby, maar het geeft meteen aan hoe divers en dynamisch de band is. 'Afterglow' is een jazzy instrumentaal intermezzo dat als opvullertje lijkt te fungeren.
'Aganetha' is bedwelmend en bezwerend, gevuld met wederom System of a Down-achtige riedeltjes en donkere basslijnen. Hard en meedogenloos en even onheilspellend als 'Yessyana', maar toch anders.
Afsluiter 'Nightmare’s Over' heeft wel een passende titel: deze cd is een nachtmerrie in de positieve zin van het woord. Ook hier nemen de demonen je weer mee naar helse krochten en wordt de ziel compleet blootgelegd. Het nummer is traag en meeslepend en bevat tig ritme-wisselingen en verscheidene climaxen. Op het einde sterft het nummer lieflijk uit en hoor je Tuwann zingen “Its over“.
Noot: vanwege de stroboscopische geluiden is 'Conquer The World Pt. 4' niet geschikt voor mensen die last hebben van geluid sensitieve epilepsie -en andere vergelijkbare beperkingen.