"Tot het volgende feestje", dat waren de afscheidswoorden die precies aangaven wat het voorgaande geweest was. Beef, met in het voorprogramma de band IndeX, hadden een reggaefeestje gebouwd, en aardig wat vrienden uitgenodigd. Index beet het spits af. Deze jonge Venlose band werd in het bijzonder toegejuicht door een groepje devote fans met spandoek. "IndeX: We are all 1" stond hier op te lezen. Muzikaal schotelden de mannen het publiek een mix voor van reggae, surfgitaar en dub. Een band met groeipotentieel. Een zanger met een stem die herinneringen kan oproepen aan Bob Marley, een band met in sommige nummers interessante dub-effecten, en een gitarist die duidelijk snakte naar een grotere rol dan het strak spelen van de afterbeat. IndeX was niet gespeend van schoonheidsfoutjes, maar ging ieder nummer in met aanstekelijk enthousiasme. Toen aan het eind de song 'We are all 1' voorbij kwam was meteen duidelijk waar het spandoek van de fans op sloeg. "Sorry, we zijn wat later." Dat was de ijzersterke binnenkomer van Beef. Ja, ze waren wat later. Het optreden van die dag was oorspronkelijk gepland geweest voor 21 juni, maar was verplaatst. Beef leek vastbesloten het publiek te trakteren op een programma dat de verplaatsing zou doen vergeten. Als rode draad door de voorstelling liepen de referenties naar de grote klassiekers. Regelmatig kwamen ze voorbij, veel Bob Marley, maar ook Sam Cooke en -ongelofelijk, wat een kameleonstem heeft die Pieter Both- The King of Rock 'n' Roll, Elvis Presley. Verder was er natuurlijk veel aandacht voor de nummers het nieuwe Beef-album 'The Original'. De samenwerking op het podium met Irieginal Abraham en The Special Request Horns gaven de avond extra glans. Een unieke uitvoering van "drugsliedje" 'Ganja Gun' zal velen nog heugen. Voor liefhebbers van instrumentale hoogstandjes zullen de excellente solo-partijen van The Special Request Horns het hoogtepunt van de avond zijn geweest; Beef gaf de ruimte aan de blazers. De man op trompet, de man op trombone, de man op saxofoon: ze kregen even hun eigen speeltuin. En alle drie wisten ze deze op verbluffende manier te vullen. Het was een feest geweest, zo kon menigeen concluderen na afloop. Een feest van herkenning of een feest van vakmanschap. Hoe dan ook, Perron 55 had geBEEFd van de reggae.