Oprichters Ton Scherpenzeel (keyboards) en Pim Koopman (drums) worden al een tijdje omringd door fris bloed: Gitaristen Rob Vunderink en Joost Vergoossen, bassist Jan van Olffen, en zangeres Cindy Oudshoorn. Oudgediende Edward Reekers (zang) is ook van de partij. Dankzij de combinatie van jonge honden en geroutineerde knollen klinkt Kayak beter dan ooit. Het recente album ‘Coming Up For Air’ wordt tot hun beste werk gerekend. Logisch dat smaakmakers zoals het titelnummer, ‘Alienation’, ‘Man In the Cocoon’ en ‘Undecided’ op de setlist staan. Oudshoorn is de dynamische spil. Haar ijzersterke strot is vergelijkbaar met een geoliede Harley Davidson. Qua uitstraling is ze de blikvanger, maar nooit op de voorgrond. De combinatie met Reekers is optisch cabaret. Opa met kleindochter op het podium. In duetvorm echter in ‘close harmony’. Reekers is dan ook prima in vorm, ondanks zijn grieperigheid. Zijn zwaarlijvigheid is stiekem noodzakelijk voor Kayak’s presentatie. Stel je voor: ‘Ruthless Queen’ gezongen door een uitgemergelde, kale guppy? Klinkt als science-fiction! Met soepelheid en discipline speelt de band ruim twee uur voor een half gevulde Nieuwe Nor. Niemand heeft daarom minder plezier. Een stukje Limburgse gemoedelijkheid bereikt het podium. Daar spreekt men van ‘gezelligheid’. De ruim aanwezige 45-plussers verlangen naar klassiekers zoals ‘See The Sun’, ‘Turn The Tide’, ‘Sad To Say Farewell’ en ‘Starlight Dancer’. Dit verlangen wordt vervuld, en hoe! Met overgave en fanatieke passie als wapen tegen de tand des tijds. Een progveteraan die zo dynamisch zijn oud repertoire presenteert is een zeldzaamheid. In deze samenstelling moet Kayak blijven roeien met de riemen die het heeft. Geen probleem! Kapitein Scherpenzeel beschikt niet over zoetwatermatrozen. Kayak ahoy’!