De uit Los Angeles afkomstige Beth Hart heeft stembanden uit gewapend beton. Met haar pure en eerlijke rocksongs heeft ze de afgelopen jaren een opzienbarende carrière opgebouwd. Deze vocale orkaan stormde op 3 oktober 2008 in het Heerlense Parkstadtheater. Reden tot nieuwsgierigheid. Even na negenen doven de lichten en neemt Beth Hart plaats achter de piano. Na enkele woorden tot het publiek volgt het nummer ‘Lifetime’. De volgende vier nummers, waaronder 'L.A. Song', zit Hart achter de piano wat vreest voor een statisch optreden. Hierdoor wordt de eerdergenoemde single niet minder goed ontvangen. Opgelucht haalt het rockhongerig publiek onder de aanwezigen adem wanneer Hart tijdens ‘Change’ achter haar piano vandaan komt. Op blote voeten presenteert de ruwe bolster zich als de belichaming van het predikaat "pure nature". Naast haar kenmerkende rauwe stem etaleert ze ook haar kwaliteiten als performer. Sommige nummers introduceert ze met een korte anekdote die als inspiratebron dienden in haar turbulente leven. Dit vertelt ze zeer open en met een vleugje satire. Een “jazzy” uitvoering van het nummer ‘Monkeyback’ weten de velen aanwezigen duidelijk te waarderen en laten dit ook meer dan genoeg merken. Het eerste gedeelte van het concert wordt afgesloten met de single ‘Leave The Light On’. Daarna volgt een pauze van vijf minuten die dienst doet om het podium aan te passen aan de elektrische set. Het optreden wordt hervat met de single ‘Good As It Gets’, wat garant staat voor veel waardering van het publiek. Dit nummer introduceerde eveneens Beth Hart laatste wapenfeit ’37 Days’, waaraan de hele tweede set gewijd is. Met het stevige nummer ‘Sick’ gooit Beth Hart alle emoties los, waarbij ze haar visie op het beleid van de huidige president van de VS niet “onder stoelen of banken steekt”. Bij het nummer ‘Soul Shine’ wordt de band voorgesteld en krijgen de muzikanten de tijd om zich instrumentaal te etaleren. Nadat het publiek enige tijd luidkeels hun “schreeuw” naar meer heeft kenbaar gemaakt komt Beth Hart weer terug om af te sluiten met ‘One Eyed Chicken’. Bij het verlaten van het podium zag het publiek een artieste vertrekken die alles van zichzelf gegeven heeft, zonder ook maar enige reserve. Beth Hart liet vanavond zien hoe pure emoties en muziek hand in hand gaan.