Zou het beeld van de dubbele zangmicrofoon op het podium voor aanvang van The Mad Trist een voorbode zijn? Maakt de Azijnfabriek vanavond kennis met de opvolger van Viberider, de band die afgelopen jaar Nu Of Nooit won? De vier jongens van The Mad Trist laten in elk geval zien dat ze er klaar voor zijn. Hun stevige stoner-rocksongs met charismatische zang en melodieus gitaarwerk geven blijk van een sterke eigen stijl en de nodige ervaring. Om het een beetje te visualiseren: De zompigheid van Queens Of The Stone Age, de slimme, luchtige breaks van Motorpsycho, de sluwheid van The Pink Panther en de spanning van Peter Gunn gegoten in een goedlopende set. Het impro-achtige intermezzo brengt er nog meer dynamiek in aan. De beslissing ligt natuurlijk bij de jury, maar de winnaar van The Battle For Limburg 2007 toont vanavond aan dat díe benoeming in ieder geval terecht was en dat een plaatsje op Pinkpop 2008 een mooi vervolg zou zijn. (ED) Het begint met een Metallica-sample (uitgevoerd door Paul Anka), het eindigt met een Guns N' Roses-riff met dito kreet en tussendoor: crowdsurfers, een vette backdrop, een moshpit, podiumschermen en setlists in huisstijl, tientallen in het shirt van de band in kwestie gehulde fans die te pas en te onpas "Slaaayuuuuurrrrr!!!" schreewen, een gitarist met hoed, haastige gitaarsolo's en vooral veel, heel veel haar. Goed geraden, het is een optreden van de Nederweertse metalband Ripsaw. PR-technisch klopt werkelijk alles aan deze band en als uitstraling en publieksparticipatie de doorslag zouden geven hebben we hier dik en dwars een Nu Of Nooit-winnaar te pakken. Rip-came, Ripsaw, Rip-conquered! Echter, het gaat hier ook nog om de muziek en die is hard, strak, technisch waterdicht en historisch erg goed onderbouwd. Vanavond heeft éénieder die de ogen heeft geopend voor zichzelf kunnen zien dat Ripsaw met zijn bikkelharde metal al vele hartjes veroverd heeft. Als de band ervoor kan zorgen dat het muzikale fundament onder dit fort niet verzakt komen daar beslist nog veel meer (jury)hartjes bij. (ED) Heel wat subtieler had het moeten toegaan bij het optreden van The Dreamstealers. Helaas wordt het optreden van The Dreamstealers geteisterd door een abominabel slechte muziekmix, waardoor veel details waar deze muziek het van moet hebben, niet te horen zijn. De mix van americana, rock-'n'-roll en rhythm & blues levert een aantal aardige nummers op, maar overtuigend worden ze niet gebracht, waardoor de nummers in de middelmaat blijven hangen. Iets dat waarschijnlijk weer terug te voeren is op het feit dat de band meer met het geluid op het podium bezig is dan met de muziek. Er blijft echter een gevoel hangen dat er deze avond te veel mis is gegaan voor de band om ze hierop af te rekenen. De cd en andere optredens hebben immers al laten zien dat The Dreamstealers een veel betere band is dan dat het tijdens deze voorronde heeft kunnen laten zien. (RG) Iets meer rock komt er van Stonepit. Waar het instrumentaal nog wel eens spannend wordt, is dit bij de zang geen enkele keer het geval. Bijster origineel is het allemaal niet, maar de over de uitvoering kan veel negatiefs verteld worden. Stonepit is een band die het goed zal doen als achtergrondmuziek tijdens een avond in een café, waar het dan een aantal sets speelt. Helaas is de setting in de Azijnfabriek niet zo succesvol. (EL) Als laatste band van de avond staat SAT2D op de planken. De twee meiden en twee jongens beginnen met veel energie aan hun openingsnummer 'New Generation' en trekken die lijn gedurende het hele optreden door. Lekkere, goed in het gehoorliggende nummers worden op een lekker rauwe manier de zaal in geslingerd en weten zelfs de fans van Slayer te bekoren. De band heeft een aantal goede nummers op de setlist, die aangekleed zijn met breaks, die net niet te voor de handliggend zijn, maar ook zeker niet te ver gezocht. Vorig jaar mocht SAT2D niet naar de finale van de jury, maar de andere bands in de voorrondes van Nu Of Nooit moeten van goede huizen komen om SAT2D dit jaar van een plaats in de finale af te houden. (RG)