Drive-By Truckers is een band met meer gezichten. De hoofdmoot van het repertoire wordt verzorgd door twee mannen, met ieder hun eigen stijl. Mike Cooley is, om een eerste indruk te geven, te omschrijven als iemand met het uiterlijk van Gram Parsons, gecombineerd met een schuurpapierstem. De andere man die het gezicht van de band voor een groot gedeelte bepaalt, is een forse kerel met een zwarte baard en een stemgeluid dat herinneringen oproept aan de doorleefde tenoren van Neil Young en Kurt Cobain. Zijn naam is Patterson Hood. Wie een optreden van deze band ondergaat, kan het gevoel krijgen naar twee verschillende bands te kijken. Bij de nummers die draaien rond Patterson Hood kun je je weleens afvragen door welk misverstand deze grungeband aangekondigd is als countryband. Terwijl je je bij Mike Cooley afvraagt waarom iemand met een stem van het kaliber Liam Gallagher uitgerekend countrymuziek gaat zingen. En dan heb je nog dat derde gezicht, het gezicht van Shonna Tucker. Vrouwtje met vlechtjes dat de bas bespeelt. Ze springt op en neer over het podium en is de uitdager van menig gitaarduel. De middelste microfoon op het podium is voor haar, maar lange tijd maakt ze daar nauwelijks gebruik van. Te lange tijd. Want als ze dan eindelijk de microfoon pakt bij het nummer waarin zij de leadvocals verzorgt, blijkt wat we hier voor talent in huis hebben. Een krachtige stem, bij tijd en wijle sereen en melancholiek. Een countrystem van het zuiverste water. Drive-By Truckers is een unieke belevenis. Waar vind je dat: drie bands voor de prijs van een? Aan de negatieve kant kun je ook opmerken dat er een bepaalde vorm van eenheid ontbreekt, maar wie maalt daar om? Een goed nummer is een goed nummer. En live steekt Drive-By Truckers ruim boven het maaiveld uit. Uitschieters waren "Nobody Happy", de twee afsluitende nummers (waarvan een heerlijk rustig, met steelgitaar, en het andere lekker pittig, een waardige afsluiter) en natuurlijk het nummer met hoofdzang van Shonna Tucker. Genieten voor de fijnproever. Ook gezien op het Venlose Zomerparkfeest: Giovanca. Al was het op het randje. Want ongelofelijk, wat was er een belangstelling voor deze artieste. Lang was de rij die stond voor de Spiegeltent waar zij om 21.45 van start zou gaan met haar concert. Maar geduld werd beloond. Waarschijnlijk vanwege de temperatuur in de tent, kwamen er ook regelmatig bezoekers naar buiten en kon de volgende delegatie tot het optreden toegelaten worden. Stukje bij beetje vorderde de rij, en uiteindelijk kon de doorzetter de act op het podium aanschouwen. Het was de moeite waard. Deze artieste, die haar debuut maakte in het kielzog van Benny Sings, wist op eigen kracht een aantrekkelijke show neer te zetten. Trouwens wel met een repertoire waarin de hand van Benny Sings te herkennen is. Sleutelwoorden die bij deze muziek horen zijn: soul, dansbaarheid en uitgesproken strakheid in de begeleiding. Strakke bassen en strakke koortjes waren de ingrediënten die de temperatuur van dit feestje wisten op te voeren tot een aangenaam niveau. Dit alles in een toverachtig licht: zacht rood, geel-oranje, paars, soms richting geel-groen. Het droeg bij aan een intieme sfeer. Wat ook bijdroeg aan de relaxte sfeer: de communicatie tussen zangeres en publiek. De melodieën en teksten, briljant in hun eenvoud, nodigden uit tot meezingen. "You can do it, if you want, just do it". Die aanmoediging werd door de bezoekers begrepen, dus zongen ze mee met deze prinses van de strakke beats.