Werden tovermengsels in de middeleeuwen nog bereid door heksen, in de 21ste eeuw is weinig veranderd. Zes gedreven dames van de band Reincarnatus brengen middeleeuwse volksmuziek tot leven en steken deze op een geraffineerde wijze in een modern jasje. Zelf betitelen ze hun werk als “Middeleeuwse popmuziek”. Op het eerste gezicht twee contradikten, maar de band weet middeleeuwse melodieën en teksten perfect te combineren met ritmes uit de eigentijdse muziek. Naast de hedendaagse instrumenten wordt daarbij gebruik gemaakt van traditionele middeleeuwse speeltuigen. In elk van de dames schuilt een duizendpoot, als het gaat om het bespelen van deze instrumenten. Naar lieve lust wordt geswitcht van sleutelvedel naar viool, van doedelzak naar draailier of van schalmei naar ruispijpje. Tussendoor wordt ook net zo gemakkelijk het hedendaagse popinstrumentarium onderhanden genomen. De meerstemmige zang in het Latijn of in de oude middeleeuwse Europese talen wekt daarbij een zeer mystieke sfeer op. De combinatie van dit alles resulteert in een bewonderenswaardige, unieke muzieksoort. Tijdens de theatershows onderging de kledij van de meiden tijdens het optreden nog een metamorfose: Van traditionele middeleeuwse jurken naar spannende leren rokken en topjes en hoge hakken. In deze laatstgenoemde oogstrelende outfit acteren de zes Limburgse jonkvrouwen dit keer het gehele optreden. Frontvrouw Renate Dirix praat de nummers aan elkaar en doet dat op een, zoals de middeleeuwen betaamt, vermakelijke manier. Zo laat ze tijdens de aankondiging van een van de nummers en passant even weten dat Isabelle Dosne “graag op alles blaast waar gaten in zitten”. Lachwekkende anekdotes uit de donkere eeuwen passeren de revue. Zo zouden de middeleeuwse vrouwen het blijkbaar zo slecht nog niet hebben gehad: “Het was een gebruik, dat het slecht seksueel presteren van de man in die tijd door de vrouw openlijk bekend werd gemaakt” en “De middeleeuwse vrouwen keurden vóór het huwelijk eerst de geslachtsdelen van hun aanstaande,” aldus de frontvrouw. Wie hoorden we zeggen dat girlpower uit de jaren ’90 stamt? Als door de microfoon klinkt: “het volgende nummer is een cover van een lied uit 1135, geschreven door de non Hildegard von Bingen”, klinkt er gelach vanuit de zaal. Het gepassioneerde ‘Lament Of Souls’ dat volgt, klinkt echter wederom als een klok. Het prachtige ‘Woman In Arms’ ontbreekt niet: Een eerbetoon aan de meest beroemde middeleeuwse vrouw, Jeanne D’Arc. Ook als de techniek hen een beetje in de steek laat, gaan de dames onverstoorbaar door. Zo blijft Marna van der Velden uit volle borst doorzingen ook als de microfoon weigert en laat Linda Custers zich niet uit het veld slaan als de klanken van haar vedel via de microfoon versterkt moet worden. Renate weet daar enigszins suggestief op in te spelen: “Waarom is je batterij leeg Linda?” Deze avond heeft ook een primeur. Voor het eerst tijdens een optreden op Limburgse bodem, maakt de nieuwe benjamin(a) en gitarist Eleën Bartholomeus deel uit van de band. Na het verschijnen van de mini-cd in mei 2006 heeft Reincarnatus het concept verder doorontwikkeld. Dit blijkt duidelijk uit de nieuwe nummers, die ten gehore worden gebracht. Het nieuwe werk klinkt veelbelovend en de liefhebber kan zijn of haar hart meer dan ophalen. Bij sommige nieuwe nummers wordt een achtergrondkoor gebruikt. De combinatie van oud en nieuw is verder geperfectioneerd. De muziek heeft meer body gekregen en is iets toegankelijker dan voorheen. Kortom, Reincarnatus is klaar voor het grote publiek. Na het optreden mengen de dames zich in het publiek en zijn niet te beroerd om even te poseren voor een foto. Medeoprichtster Joyce Hamers weet te vertellen dat de laatste hand wordt gelegd aan de eerste volwaardige cd en dat deze medio februari 2008 in de winkels zal liggen. Degenen die niet zolang kunnen wachten hebben de mogelijkheid de meiden aan het werk te zien tijdens een aantal geplande optredens.