Dankzij het mooie weer is het in Maastricht gezellig druk op straat en voor de Popronde-cafés houden zich een hoop mensen op. Sommige cafés zijn te klein of te druk (of beide) om binnen te komen, bij andere cafés kun je op je gemak een bandje kijken. Lo-Lite trapt de avond af in The Duke, een café van de eerste soort (klein en vol), waardoor voor de meeste mensen niet veel meer te zien is dan de brede schouders van degene die voor je staat, al klonk het alleraardigst. Dan maar door lopen richting Heggestraat. Daar zou The Prefunktery Sniff al begonnen zijn met spelen. Ze beginnen echter pas een dik half uur later. Nog een kenmerk van de Popronde: Niemand speelt op tijd en dat maakt ook niemand iets uit. Men amuseert zich toch wel. Anyway, terug naar The Prefunktery Sniff. Ze beginnen met een vrij lang instrumentaal nummer, dat meer lijkt op een grote improviseersessie, met solo's op piano en op saxofoon. De muziek die ze maken is een soort swingende, funky jazz. Menig hoofd deint mee en vooraan wordt zelfs een beetje gedanst. Sommige nummers zijn geheel instrumentaal, op andere nummers krijgt de band hulp van zanger Jeroen Kriek. Vooral tijdens de instrumentale nummers is er plaats voor geweldige saxofoonsolo's van Maarten Hogenhuis, die meer dan eens applaus oproepen. Dat is ook de grootste kracht van de band, het geeft de muziek nét dat beetje extra. Een eindje verderop speelt Clueless. Volgens zichzelf spelen ze melodische powerpop met punk, rock en metal invloeden. Eigenlijk zijn ze gewoon een hardere versie van Di-Rect. Oftewel, dit hebben we al zo vaak eerder gezien en het is verre van origineel. Airplay op 3FM of niet... De electro/dance van Geigercounting past perfect in het al net zo hippe café Zondag. Achter de vette beats schuilt Maurits de Lange, naar eigen zeggen "fulltime huisvader". Op het podium is daar weinig van te merken. Zijn set vuurt het een na het andere geweldige nummer op je af. Absoluut één van de beste acts. Aan de overkant van de straat speelt Findel, het soloproject van Bart van Dalen, live bijgestaan door een vier koppige band. Ze spelen goede rockliedjes met behoorlijk wat elektronische invloeden. Dat klinkt soms chaotisch, maar vooral ontzettend catchy. Ook de podiumpresentatie is erg goed. Het enige minpuntje is het geluid. Met name in het begin van het optreden moet er het één en ander worden bijgesteld, wat voor net iets te lange pauzes tussen de nummers zorgt om de aandacht van het publiek vast te houden. Verwijten kun je ze overigens niets, aangezien ze hun podium in no-time hadden moeten opbouwen. Voor de rest, hartstikke leuk bandje, waar we vast meer van zullen gaan horen. In de Lumière, een beetje buiten het centrum, speelt Lee Mason. De rustige gitaarliedjes komen daar niet helemaal tot zijn recht. Het publiek is, zoals eigenlijk wel bij elk optreden, rumoerig. Alleen overstemt het gepraat hier juist de muziek. Hoe mooi de liedjes ook zijn, op deze manier klinkt alles als meer van hetzelfde. Erg jammer. Zeker voor een bandje als deze. Pas na half twee slaat het weer om en begint het flink te regenen. Al met al was het een zeer geslaagde editie van de Popronde. Hoogtepunten waren The Prefunktery Sniff en Geigercounting, maar aangezien je onmogelijk alles kunt zien, doe je hiermee vast veel andere bands te kort. Gezien: Popronde, Maastricht op vrijdag 29 september 2006. Tekst: Hanneke Kersjes.