In een al behoorlijk drukke Exit In G begint rond kwart voor negen de eerste band genaamd Blacklist. Zelf noemen ze het trashing panzermetal. Trashing is het in ieder geval wel; de gitaarriffs en drumroffels razen en rammen over je heen alsof het mitrailleurkogels betreffen. Met een nieuwe drummer in de gelederen, te weten Sascha van onder andere Circle Of Silence, staat het als een huis. Overigens was hun vorige drummer ook retestrak, laat dat duidelijk zijn. Wat altijd een beetje jammer is bij deze stijl muziek geheten death/trashmetal, is dat vaak de teksten door het gegrunt niet zo duidelijk hoorbaar zijn. Dit is eigenlijk het enige minpunt. Voor de rest is het fijne muziek om te headbangen en de haren flink te laten wapperen. Na een korte ombouw is het de beurt aan de MOC-hardcore van Better Off. Dat deze een van de oudste hardcorebands van de M.O.C het goed doet in deze contreien blijkt ook vanavond weer als de zaal opeens wel erg vol is tot aan het podium. Voor de band is het podium bijna te klein en wordt iedere hoek gebruikt. De energie spat er letterlijk aan alle kanten vanaf bij de zes bandleden. De nummers worden ‘straight to the point’ als een hazewind afgeragd maar niet zodanig op een verplichte manier. Publiek en band worden één geheel als de crowdsurfers ten strijde trekken over de koppen van af en toe verbazend toekijkende mensen. Wat een wervelstorm ging er voor een half uur door de Oefenbunker. Van een heel andere orde, maar niet minder enthousiast, is de derde band, Disfunk. Geen raggende gitaarriffs maar groovende licks en funky basspartijen. Rustige funky nummers worden afgewisseld met rockende nu-metalsongs. Waarbij die rockende nu-metalsongs wel wat meer op de voorgrond zouden mogen treden. Het mag net nog wat meer power en vuurwerk hebben allemaal. Overigens is het geweldig om te zien hoe de zanger die zowel kan grunten als zuiver zingen, opgaat in zijn eigen band. Van nu-metalfunk over naar de progressieve metal van Delphian. Kanttekening hierbij is dat deze band de vervanger is van Festina Lente waarbij onlangs een van de gitaristen (die nu speelt bij Blacklist) is opgestapt. De metal van Delphian is dan wel ook heel wat anders dan de nu-metal van Festina Lente. Alleen zonder baljurk, leren kleding of make-up die zo kenmerkend is voor die stijl. Er wordt gewoon een pot eerlijke, progressieve en melodische metal gemaakt. De zangeres dartelt lustig rond op het podium tussen de headbangende en strak spelende gitaristen. Ze zingt erg zuiver en weet de toon goed vast te houden. Bij enkele nummers maakt ze gebruik van haar dwarsfluit, wat je niet veel ziet bij dit soort bands. En dat maakt Delphian dan toch wel uniek in haar soort. Aan Salto Del Muerto de eer om de avond op een rock’n’roll wijze af te sluiten. En dat doen ze dan ook. Ook al zijn de heren wat op leeftijd, rocken en rollen kunnen ze nog wel. Ze houden wel van het experiment want er wordt garagerock’n’roll gespeeld afgewisseld met country, punk en blues-invloeden. De zanger gooit zijn lyrics over het publiek op een Hives-manier; rauw en ongebonden. Het spel is heerlijk speels, maar op het podium mag het allemaal nog wat meer rock’n’roll overkomen. Een bepaald image eraan koppelen zou niet verkeerd zijn middels maatpakken of podiumaankleding. Zaterdag 14 januari 2006 - Oefenbunker, Landgraaf Tekst: Jerome Crutsen Foto's: Bart Notermans