Hoe belangrijk is Limburg? 10.000 jaar v.c. bestond Limburg vooral uit boeren en jagers. Rond 15 jaar na Christus veroverden de Romeinen de provincie waarin steden als Mosae Trajectum (Maastricht) en Corriovallum (Heerlen) tot ontwikkeling kwamen. Na de komst van het Christendom (medio 4e eeuw) en de grote volksverhuizing behoorde Limburg tot het Frankische Rijk. In de daarop volgende jaren werd de provincie verdeeld tussen het bisdom Luik en de hertogdommen Brabant en Gelre. Het Zuidelijke gedeelte van Limburg behoorde nog lange tijd toe aan de Habsburgers, totdat stadhouder Frederik Hendrik het in 1632 veroverde. Na de tachtigjarige oorlog werd Limburg een generaliteitsland van de Republiek der Verenigde Nederlanden. In de Franse tijd vormde Zuid-Limburg samen met het huidige Belgische Limburg het departement Nedermaas; Midden- en Noord-Limburg werden ondergebracht in het departement Roer. Na de Franse overheersing viel België toe aan het Koninkrijk der Nederlanden. Ten tijde van het uitbreken van de Belgische opstand (1831) viel een leger onder leiding van Willem I de Belgen aan, maar zonder meer succes dan een ietwat gunstigere herverdeling van het grondgebied. Limburg werd daarbij, tot grote woede van de bevolking, in tweeen gedeeld. Op 19 april 1839 werd de officiele scheidingstraktaat getekend; het huidige Limburg was een feit. De gehele provincie is (zoals iedere andere provincie in nederland) rijk aan cultuur (de kasteeltuinen in Arcen, de kerken van Pierre Cuypers in Roermond, de overblijfselen van Romeinse nederzetting in heerlen, om maar te zwijgen over Nederlands oudste stad Maastricht). Maar waar in Nederland vind je een provincie waarin de muziek bij vrijwel iedere opvoeding zo’n grote rol speelt als in Limburg? Ieder dorpje heeft wel een fanfare of een harmonie, terwijl je boven de rivieren vaak nog moet uitleggen wat beide termen inhouden. Sommige dorpen, vaak onherkenbaar op de landkaart, zijn zelfs rijk aan een muziekvereniging van zo een hoog internationaal niveau, dat Limburg ineens op de wereldkaart verschijnt. En het is geen uitzondering dat er zelfs in dorp van enkele tienduizenden inwoners twee verenigingen naast elkaar bestaan (zij het helaas meestal door ruzie; ik verwijs u naar Bert Haanstra voor meer informatie). Op de basisschool wordt bijna iedereen zo’n afgrijselijke blokfuit in de handen geduwd (ondergetekende is een uitzondering), om zodoende noten te leren lezen. De plaatselijke muziekvereniging (zij het harmonie of fanfare) betaalt de opleidingen. En zo stijgt het muzikale niveau. Enfin, dat is de (lichte) klassieke muziek. Maar ook dit alles ondersteunt de groei van de popmuziek in onze provincie; Het is geen noodzaak om noten te kunnen lezen, te weten hoe je kunt harmoniseren, transponeren of improviseren in een toonsoort anders dan E majeur, maar het helpt wel. Hoeveel bandleden hebben niet een klassieke opleiding achter de rug? Er zijn zoveel Limburgse bands te vinden en niet alleen op regionaal of landelijk niveau; kijk alleen maar naar een klein stadje als Roermond waar bands vandaan komen als After Forever, Dreadlock Pussy, Concubine en Lifted. En zo kan ik voor ieder dorp of stadje voldoende bands opnoemen, uit elk denkbaar genre. En hoe wordt er tegen Limburg aan gekeken, ondanks dit alles? Uiteraard moeten we ons dan zelf de vraag stellen in hoeverre we dit zelf niet in de hand werken. Wat doen we er zelf aan om Limburg op de kaart te houden qua muziek? De huidige mentaliteit “ik voor mezelf en god voor ons allen” heeft grotendeels de overhand. De provincie is bezaaid met versplinterde initiatiefnemers om dit te doorbreken. Zo zie je in de hardcore-scene een mooi ons-gevoel ontstaan (maar de stijl leent zich er bij uitsek voor, aangezien alles draait om (wederzijds) respect, waar iedereen nog veel van kan leren). Iedere band zal wederom het wiel zelf uit moeten vinden, zal zelf op haar bek moeten gaan, om te leren van haar fouten. De band zal zelf moeten uitzoeken hoe het is om de muziek lucratief te maken of houden (afhankelijk van de nagestreefde ambities uiteraard). Hoe frustrerend is het niet om als derde persoon hier boven te staan en dit te zien gebeuren? Hoeveel bands gaan ten onder aan het niet uit kunnen vinden van het wiel? Wiens taak is het eigenlijk om een verbindende factor te vormen in de provincie? We hebben een Stichting Popmuziek Limburg, met als niet-SMUR doel om de Limburgse popmuziek te stimuleren. Ze pretenderen een grote kennisbank, danwel –verdeler of –beheerder te zijn van alles wat speelt en beweegt in en om het Limburgse popveld. Ik kan me de SPL van zeven jaar geleden nog duidelijk voor de geest halen; er werden budgetten gespendeerd aan het opzetten van club-festivals met de SPL-bands in de programmering. Er ging geen week voorbij of ergens in Limburg hing de grote SPL-vlag tegen de achterwand van het podium in een Limburgs zaaltje trots te prijken. Het uitbrengen van hun (bijna) maandelijkse blad “Playground” is natuurlijk hun stokpaardje gebleven. En ere wie ere toekomt; het moet gezegd worden dat ze dit ook uitermate goed verzorgen. Iedere (pop)muzikant zit iedere maand met smacht te wachten op de nieuwste editie van het A5-blaadje, boordevol interviews, recensies, weetjes, nieuwtjes en de concertagenda. Veel bands zullen hier veel van kunnen opsteken en het is natuurlijk altijd leuk om over je eigen demootje te kunnen lezen. Maar daar zou het niet bij moeten blijven; de sporadische workshops zijn niet voldoende, ze zijn zo uitermate leerzaam. Als tegenhanger is er natuurlijk altijd het feit dat de bands zich iets willen laten leren, wees niet te arrogant om te laten zien hoe het wiel uit te vinden is. Er is altijd iemand die er meer ervaring mee heeft. En misschien is deze column ook wel enkel een uiting van frustratie in een opwelling, zoals zo velen. Maar ondergetekende is wel bereid werk te verzetten om de (pop)cultuur hoog te houden. Het is echter niet mijn taak als journalist om verbetervoorstellen te doen, het is mijn taak om me er druk over te maken. Limburg; best belangrijk.