Het optreden begint met het nog wat voorzichtig samenspel van twee saxofonisten. De vette sound van de veelkoppige begeleiding duwt het duet de zaal in. Uiteraard blijkt dit slechts de opwarmer voor de komst van mrs. Hips (Simone Roerade): een diva-achtige zangeres die van wanten weet. De eerste rijen beginnen te swingen.
Het publiek is zeer divers: niet alleen loopt het uiteen van jong tot oud, maar ook van lekker Leids tot academisch. Dat Kerst een feest is voor iedereen wordt door de artiesten goed samengevat. Het repetoire bestaat uit niet te vermijden kerstkrakers, die echter stevig zijn omgebouwd tot jazzy, funkende grooves, vaak op feestelijk latin-ritmes, of op een "modernere" Jamiroquai-achtige leest (wanneer de kerstman zoenend betrapt wordt). Er is bebop, bigband, soul, cool- en zelfs wat acid-jazz hier en daar. Uit iedere sectie van de big-band komen solisten naar voren die niet per se gemakkelijk te beluisteren hoogstandjes spelen, zodat een breed spectrum aan luisteraars bediend wordt.
Als we allemaal goed opgewarmd zijn - onder andere door een vertolking van een stevig kerstnummer van James Brown dat mrs. Hips met rauwe furore en vol overgave de zaal in slingert (de eerste rijen blozen er wat van), komen de heren rappers van Vlijmscherp op.
De band schakelt naar smooth en soulful, maar het wordt al snel wat rauwer als Vlijmscherp er mee dreigt onze huiskamers binnen te dringen om onze kerstbomen in de brand te steken. Gelukkig redt zingende engel mrs. Hips ons van dat lot. Zoals het een goede kerstviering betaamt, ontbreekt het toneelstuk niet. Het plezier van bandleider Rolf Delfos, Vlijmscherp en mrs. Hips straalt er vanaf. Het is duidelijk dat deze artiesten vaker samen optreden en goed op elkaar ingespeeld zijn. Dat maakt speelse improvisaties mogelijk, die niet alleen door het publiek gewaardeerd worden. Drummer Sven Rozier lijkt regelmatig bijna van zijn kruk te vallen van het lachen als zijn podiumgenoten weer eens uit de band springen.
Vlijmscherp komt weer terug en weet het publiek goed mee te krijgen. We droppen zelfs "tot de grond" (voorin in ieder geval). Waarna Delfos zelf de saxofoon ter hand neemt om een knaller van een solo te geven, met daverend applaus tot gevolg.
Na een reggae-versie van ‘Little Drummer Boy’ begint de eindspurt. Nog maar twee liedjes is de boodschap. Het teleurgestelde boegeroep om me heen is een mooi compliment.
Een bandlid maakt zich los uit de achtergrond, steekt zijn buik en heupen brutaal naar voren en grijpt de microfoon. Het publiek totaal overdonderend krijgen we een scat in het Hindi. Na een kort moment van verwarring zetten de muzikanten in en wordt alles duidelijk: een big-band-versie van ‘Mundi To Bach Ke’ van de Panjabi MC. De zanger stuitert glunderend over het podium in Bollywood-stijl. Daarna wordt er afgesloten met een heftig funkende ‘Santa Claus is Coming to Town’. Met deze hyper-energieke kerstmannen en -vrouw hoop je, dat je stout genoeg bent geweest voor een toegift… Maar helaas is de speeltijd toch echt op.
Al met al een prachtig en rijk kerstspektakel. Een feest met voor elk wat wils, virtuoos, bijzonder divers, en... goed bijééngehouden door een big-band die recht doet aan zeer verschillende front-artiesten en genres. Kortom: een heel goed feest!
Overigens heb ik na het verlaten van de Nobel nog wat korte praatjes met een bezoekers in de foyer. Vooral veel complimenten, maar ook enkele kritische geluiden: meer rauwe funk en minder gelikte soul zou fijner zijn. Iemand anders kent de band als artistiek uitdagender. Één jongen, die bevriend blijkt te zijn met de mannen van Vlijmscherp, meldt dat er veel combi's worden gemaakt tussen hip-hop, rap en live bands met andere stijlen, maar dat hij deze er uit vindt springen. Een mening die ik van harte met deze bezoeker deel!