"DIY gaat door!" "DIY gaat door!"

De avond begint al goed met Shitcritter, een harde crustband uit het magische Hengelo. Het viertal laat er geen gras over groeien als hun basgitarist een dik bassloopje inzet waar menig metalmuzikant u tegen zou zeggen. Hun zanger is misschien klein van postuur, maar daar komt een behoorlijk geluid uit. Daar wordt je eng van! Met wilde gebaren pusht hij de band om sneller te gaan spelen. Het duurt ook niet lang voordat de eerste moshpit zich begint te vormen voor het podium.

Wat vooral opvalt in deze band is de veelzijdige drummer. Naast dat hij niet zuinig is met blastbeats blijkt deze man niet vies te zijn van progressive fills en beats op de toms. De drang om in beweging te komen is daardoor erg groot. In een half uur rammen ze door hun setlist met nummers over woningnood en belangrijke vragen over waarom het zo normaal is om rechts te stemmen. Dit is niet altijd even goed te verstaan. Niet alleen vanwege het genre in zang, maar ook omdat de microfoon van de zanger helemaal niet zo luid staat.

Binnenkort zal hun eerste EP gereleased worden, maar er is nu al een demoversie uit op hun Bandcamp voor de enthousiastelingen.

Naast het benefiet voor het Stroomhuis is er vanavond ook een reden voor een feestje. Het Leidse Crustenunie bestaat immers vijftien jaar. Met deze thuiswedstrijd zal het niet als verassing komen dat het publiek vanaf het moment dat de crusters het podium toetreden, al helemaal door de dak gaan. “Of je crust lust” schreeuwt iemand, wat refereert naar een van de meest bekende nummers van dit trio. Het publiek is daar een goede weerspiegeling van. Vanavond zal je geen Gucci of Prada kledij tegenkomen in Resistor, maar zelfgemaakte battlevests, broeken en petten. “DIY gaat door!”

Bij Crustenunie dringen de bastonen door tot diep in je borst en geeft een flinke slinger aan je hart. Ook hier is het erg moeilijk om stil te blijven staan. Deze band speelt met veel aanstekelijke energie. Bassist en zanger Bram wijst op de hypocrisie van Nederland en steekt een middelvinger op naar de PVV. Crustenunie is overduidelijk geen fan van de heer Wilders en de mensen in de zaal ook niet, die met luid gejoel een middelvinger in de lucht gooien. Er zou voorzichtig gezegd kunnen worden dat het publiek op zijn luidst was tijdens Crustenunie. Vanavond kan met zekerheid de conclusie trekken dat Leiden zeker lustig is naar crust.

“Mogen we spelen?” vraagt de frontman van Vomit Scraper lief, net voordat de band losbarst in een stevige lading aan d-beat. De Rotterdammers zijn niet vies van politieke thema’s en het uitingen van hun mening daarover. “Dit volgende nummer gaat over de gemiddelde VVD’er. Het heet ‘Parasite’”. Met alle plezier dragen ze ook een nummer op aan Wilders, maar ook eentje aan de wolf, die ook zijn opmars maakt in Nederland. “Ieder organisme verdient een plek op de wereld”.  Eerlijk, niet elk nummer verloopt even smooth, maar dat lacht men zo weg en speelt snel verder. Met rappe gitaarrifs, die soms wat weg hebben van doommetal en zelfs surfrock, spelen ook zij in een halfuur hun setlist door.

Solidariteit staat centraal deze avond. Niet alleen voor het Stroomhuis, maar ook voor elkaar. Leden van voorgaande acts staan vooraan en moedigen Vomit Scraper vol enthousiasme aan. Erg tof om te zien, want een groot gedeelte van het publiek blijkt al te verdwenen te zijn; of naar huis, of naar de bar. “Ik snap echt niet waar iedereen opeens is” zegt een jongen in het publiek. Echt een grafzonde, want degene die wel aanwezig zijn gaan hard. Er vliegt vanavond van alles door de lucht: bier, een papieren vliegtuigje, de zanger van Crustenunie. 

Het is al na twaalven als de laatste band het podium betreedt. Dit betekent niet dat de zaal leeg staat. Juist nu komen de echte soldaten naar binnen voor de afsluiter van deze avond. Iedereen die bij Vomit Scraper verdwenen leek te zijn, is nu weer terug in de zaal. Hamerhaai uit Zwolle brengt stevige hardcore met Nederlandstalige teksten, waar je oma een traantje van weg moet pinken. Van ontroering natuurlijk.  

Bij het eerste nummer, dat ook 'Hamerhaai' heet, vliegen alle shirts uit en wordt er stevig geheadbanged. In hun leger- en sportbroeken ogen ze bijna als een trashmetal band, maar schijn bedriegt. Dit drietal heeft veel heavy nummers waarvan er veel afwisseling is tussen D-beat en hardcore. Het tempo ligt in vergelijking met de andere bands iets lager, maar ze zijn zeker wel de meest hevig. In deze band heeft elk lid een microfoon voor zich en dat is tof om te zien. Zelfs de drummer, die de nummers bombardeert met doublebass kicks, schreeuwt luidkeels mee. Tussen elk nummer pakken zij hun bierfles en proosten er op los. Ongezellig is deze avond zeker niet.

Binnen een kwartier breekt er een snaar van de gitarist en die moet hij snel vervangen, aangezien hij geen reserve-gitaar meeheeft. Niet erg professioneel, dat vinden ze zelf ook, maar hierdoor nemen ze een extra moment om hun liefde en waardering te tonen voor alle bands die vanavond hebben gespeeld en natuurlijk het Stroomhuis.

De mannen van Hamerhaai gaan al een tijdje mee, maar spelen ook nieuwe nummers van hun onlangs uitgekomen EP ‘Tand Om Tand’, waaronder het nummer ‘Eikenprocessierups’. Ook wil de frontman van de band zijn irritaties duiden met het nummer ‘Schroothoop’. Hiermee uit hij zijn grote frustraties in het verkeer. Oma’s, vrachtwagens, Citroën cactussen; het moet allemaal van de snelweg afblijven. “Koop vooral een elektrische auto. Dat is ECHT hoe je onze wereld gaat redden.”

Helaas, ook aan mooie dingen komt een eind en aan alle bezweten koppies te zien is er flink genoten. Vanavond heeft bewezen dat muziek een teamsport is. De alternatieve scene is een community waar iedereen zijn steentje bijdraagt en bij Resistor kwam dat bij dit benefiet goed naar voren. Dit was een geslaagde ode aan het Stroomhuis en voor velen een goed laatste concert van het jaar. Avonden zoals deze zijn zeker voor herhaling vatbaar. Misschien een goed voornemen voor het komende jaar? Nog een keertje? Alsjeblieft?!