De paradijsvogel en het Zwitserleven De paradijsvogel en het Zwitserleven

Vanaf het begin zit de funk er lekker in bij Mark, Frank and Money; de zonnebril van drummer Floran maakt het extra zonnig op deze herfstdag. Deze ex-middelbare schoolvrienden combineren die funk met hiphopzang en popinvloeden. Ze doen vanaf het begin enorm hun best om het publiek lekker mee te laten doen. Dat regeert voorzichtiger: geïnteresseerd, maar niet gelijk participerend. Langzaam winnen ze het publiek voor deelname – in een enthousiast joelende fan ontdekt frontman Koen “de echte paradijsvogel.” Bij hun laatste nummer is de paradijsvogel onderdeel geworden van een hele volière van zingende en dansende non-invasieve exoten in het publiek.

Dit vijftal is net zo expressief als hun muziek: gitarist Loek breakdancet bijna bij zijn introductie. Bassist Martijn, die door een hernia noodgedwongen zittend speelt, heeft prachtige sokken aan: geel, blauw en rood in een De Stijl-achtig patroon. Wat opvalt is dat veel introducties van songs soms woordelijk hetzelfde zijn als tijdens de voorrondes, inclusief de grappen. Iets meer variatie zou hier best mogen.

Dit duo speelt met een synthesizer en een bedieningspaneel vol draaiknoppen op de grond dat zo uit de cockpit van een Cessna gelift zou kunnen zijn. Daarachter staat zanger/gitarist Danny; drummer Wouter zit met een koptelefoon achter zijn instrument. Met een snaarinstrument, zang, drums en bliepjes of een beat heb je met twee man een volledige band op het podium staan. De muziek van Decay/Rebirth is energiek, mysterieus en avantgardistisch, al zijn er ook verstilde stukken. Ze spelen hun blend van rock en elektronica in de mist, gehuld in bundels van geel licht.

Wouter en Danny lijken zelfverzekerder dan tijdens de voorronde, alsof ze weten dat ze een concept hebben dat de concurrentie kan vloeren. In het plan is ook ruimte voor tegenvallers: “De microfoon doet niet wat ik wil, maar dat geeft niet.” De gitaarsolo’s rocken en janken lekker, de drum is hard, strak en genadeloos. Hun sound is origineel, dus ik verwacht veel van dit duo. Dit is pas hun derde optreden in deze samenstelling; hun sterke set sluiten ze tevreden af met een high five.

Het idee dat de act met de meeste leden altijd als eerste gaat, klopt niet altijd: 5th-Wave telt zeven leden, maar speelt als derde. Op het podium staan een glimlachende semi-akoestische gitarist, een keyboardspeler, een zanger/gitarist, een drummer, een zangeres, een zangeres/bassist en een elektrische gitarist.

Hun set is lekker divers: ze beginnen countryrockachtig, schakelen over naar een swingend rocknummer en later (bij ‘Surfing’) naar een mix van rock en ska. Er zit een levendigheid en lichtheid in hun spel die prettig aanvoelt. Hun podiumhouding is ontspannen; iedereen swingt sur place, maar positiewisselingen zijn er (nog?) niet. Wel dansen de zanger en zangeres richting het eind tegenover elkaar de twist als in die scène in Pulp Fiction met Uma Thurman en John Travolta. De aanmoedigingen uit het publiek zijn enorm. 5th-Wave heeft duidelijk gezorgd voor een stevige supportbasis als mogelijk lanceringsplatform voor de finaleplek.

De band volgt drummer Grayson in een solotour met melodische rock langs ‘Our dreams’. Bij de start van dit openingsnummer beweegt bassist Laurens van Lost Age zich al richting gitarist David om tegenover elkaar te spelen. Daarmee geven ze ons een nieuw aspect op deze avond: beweging. Sowieso blijkt deze bassist een vaker naar de rechtervleugel trekkende linksbuiten te zijn.

Vaak is de bas in het geluid van een band slecht tot niet te horen, maar vanavond is dat gelukkig anders, want Grayson speelt prima. Allen zijn in overhemd en de drummer is met stropdas extra chique gekleed. Zanger Kai speelt op een gitaar die hij geleend heeft van de drummer, want “die speelt alles”. Dat horen we van leadgitarist David, die sowieso veel publieksinteracties doet.

Hun slotnummer, ‘Selfish’, is net uitgekomen als debuutsingle en gaat over een knap maar door zichzelf geobsedeerd meisje. Live blijkt bij dit nummer de zang wat zachter en de gitaar harder dan bij de studioversie.

Presentator Ernst benoemt met geoefende neutraliteit van iedere band hun "top en tip": dit is het Zwitserleven in de praktijk gebracht. Hij opent daarna de uitslag en doorbreekt de spanning: 5th-Wave is de vijfde finalist. Een gigantisch gejuich zwelt aan - zo te horen nemen ze vrijdag 22 december weer veel support mee.

Dan zijn ze gepromoveerd naar de grote zaal van de Nobel, net als voorrondewinnaars Tijger Tijger, Talks Make Do, The Sunrise Paradise en New Exhibit. De tijden zijn iets anders dan tot nu toe: de deuren openen om 19:30 uur en vanaf 20:00 uur speelt de eerste band. Die wordt op de avond zelf door loting bepaald.