Voor beginnende muzikanten is het fijn om podiumervaring op te doen op een groter festival. Hoewel Erik Volbeda en Wessel Vriesen dit stadium al ontgroeid zijn met eerdere band Tyler's Gone, geniet hun project Shabby Cabs nog weinig bekendheid. Deze nieuwe act speelt americana. De muziek is keurig zuiver en klinkt traditioneel. Een valkuil van het americana-genre is dat de nummers snel in herhaling kunnen vallen. Erik en Wessel zijn zich hiervan bewust, want er worden al vlot andere speelstijlen en instrumenten in de show verwerkt. Deze afwisseling maakt het optreden overtuigend. Op het eind krijgen de heren een hard applaus van het publiek in de Bumperstage.
Kadepop16: diverse acts bieden voor elk wat wils
Toegankelijk evenement eindigt met een hoogtepunt
Kadepop pakt deze lustrumeditie extra groot uit. Verschillende grote namen uit de Nederlandse muziekscene zijn vertegenwoordigd in de line-up. De wat alternatievere acts uit de voorgaande edities hebben plaats gemaakt voor hun meer radiovriendelijke collega’s. De toegankelijkheid die dit meebrengt is ook zichtbaar in het aanwezige publiek. Jong en oud zijn deze dag verassend evenredig vertegenwoordigd. Bij de inrichting van het terrein heeft de organisatie hier rekening mee gehouden. Dit zie je terug in de niewe kinderactiviteiten en de uitgebreide Food Village. 3voor12 groningen was aanwezig om verslag te doen van de zondag.
Een groot contrast ontstaat als The Brahms daarna van start gaat op de Mainstage. De sound gaat van ouderwets naar modern. Waar de kwaliteit van het geluid in de Bumperstage prima was, is het geluid in de fabriek ronduit slecht. Dit heeft niets met The Brahms te maken. De techniek en de mix lijken goed, maar de akoestiek van de ruimte is totaal niet geschikt voor popmuziek. Het optreden van The Brahms is heel netjes maar overstijgt nergens de middelmaat. De band speelt als een geoliede machine, maar mist hierdoor spontaniteit. De nummers hebben op zichzelf een behoorlijke hitpotentie, maar vandaag ontbreekt de urgentie om dit ook zo over te laten komen.
Bij The Boosters mag iedereen meedoen. Dit is zichtbaar in zowel de performance als de bezetting. Het bonte clubje muzikanten maakt bij aanvang een aangenaam chaotische indruk. Tijdens het spelen verdwijnt deze chaos. Er komt een strak ska-optreden voor in de plaats. Dat de band de laatste tijd minder actief is geweest, is wel merkbaar. Er worden redelijk wat schoonheidsfoutjes gemaakt.
Het is maar de vraag of dit een nadeel is. Zanger Manfred weet het publiek geweldig op te zwepen. De feestelijke ondertoon van het genre is van het begin tot het einde aanwezig. Wanneer de presentatrice het optreden wil afsluiten, gaat Manfred hier niet mee akkoord: er moet nog een solobattle komen. Het publiek wil duidelijk meer, maar de organisatie kapt het af. Manfred uit enkele frustraties, om vervolgens het publiek gedesoriënteerd achter te laten. Er valt te twisten over welke partij hier juist zit. The Boosters hebben in elk geval gezorgd voor wat reuring.
De vertrouwde muziek van VanderLinde brengt de rust weer terug. De solide Amerikaanse sound van de band doet denken aan Bad Company. De leden van VanderLinde zijn wat ouder dan de andere muzikanten die vandaag spelen. Het optreden doet er qua energie echter niet voor onder. Muzikaal gezien valt sologitarist Wietze Koning op. Met zijn ingenieuze gitaarpartijen is hij de eerste artiest die vandaag boven het maaiveld uitsteekt. De traditionele muziek sluit alleen niet goed aan bij de doelgroep van Kadepop: de Bumperstage raakt op den duur aardig leeg. Wanneer de presentatrice VanderLinde afkondigt, blijkt ook deze band nog wat extra’s in petto te hebben. De band kiest echter voor vrede en speelt nog één slotakkoord.
De afsluiter van Kadepop is MY BABY. Om maar met de deur in huis te vallen: dit optreden is ongelooflijk goed. Bij aanvang valt meteen een bepaalde chemie op. Het samenspel is zo organisch, dat er een soort diepere onderlinge klik zichtbaar wordt. Het resultaat hiervan is dat het optreden heel oprecht overkomt. Vooral bassiste Cato van Dyck stijgt ver boven zichzelf uit. Zowel haar spel als haar psychedelische bewegingen ogen ontzettend ontspannen. Na een uur loopt de hypnotiserende set op zijn einde. Er wordt nog een toegift gespeeld, maar dan is het tijd om afscheid te nemen van zowel My Baby als Kadepop 2016.
De sfeer van de festivaldag was erg gemoedelijk. Ondanks dat vielen er toch een aantal organisatorische keuzes op. Kadepop lijkt opgezet vanuit een winstoogmerk. Het festivalbandje staat vol met reclame en voor een toiletbezoek dient apart afgerekend te worden. Er lijkt ook beknibbeld te zijn in de line-up. Het middagprogramma van de zaterdag is ingevuld door acts die afgelopen zomer overal voor een schijntje te zien waren. De avond bood wel wat doorgebroken Nederlandse talenten, maar die spelen ook op mooiere plekken dan een galmende fabriekshal.
Het is ontzettend knap dat Kadepop zonder subsidie zo sterk heeft weten te groeien. De vraag is alleen of het aanbod de hoge toegangsprijs rechtvaardigt.