Nieuw werk van Ten Years Today, J.R. Smith & the Meteorites en Dotlights

Iets bekends, iets nieuws, iets vreemds

Tekst: Jesse Havinga Foto: Elbert Fliek ,

Een nieuwe single van de bekende hyperactievelingen van Ten Years Today, nog eentje van de relatief nieuwe band J.R. Smith & The Meteorites en zes stuks van Dotlights. Genoeg te bespreken dus!

Ten Years Today

Waar beter te beginnen dan bij het drietal van Ten Years Today? De jongens laten er zelf het liefst ook geen gras over groeien. Hoewel... De nieuwe single Hold Me Tight maakt al een tijdje deel uit van het repertoire van de band en is al lang zo nieuw niet meer. Maar nu dus als officiële single, inclusief zelfgemaakte videoclip. Een behoorlijk verwarrende clip trouwens als je niet weet waar het liedje over gaat. Klungelig gespeelde mishandelingen, waaronder een scene waarin een moeder haar dochter probeert te vergiftigen met Dreft, blijken te verwijzen naar het Münchausen-by-proxysyndroom. Maar goed, tot zover tekst en clip.

De kracht van Hold Me Tight zit hem natuurlijk in de bak energie die alle goede garagerock kenmerkt. De single ramt erin met het simpele en meeschreeuwbare refreintje. Meteen hoor je dat Ten Years Today niet in de schaduw hoeft te staan van de grotere Groningse garagerockbands. De coupletten zijn wat rustiger, funkier ook. De productie, verzorgd door Hans Hanneman, zit puik in elkaar. Het klinkt allemaal precies zoals je verwacht. Dat verklaart het ambigue gevoel dat je overhoudt aan Hold Me Tight. Het nummer is lekker losjes, energiek en catchy, maar tegelijkertijd ook zó typisch dat je er waarschijnlijk niet kapot van bent.

J.R. Smith & The Meteorites

J.R. Smith & The Meteorites is de band rondom singer-songwriter Raimon Smit, alumnus van de Academie voor Popcultuur. De Groningers deden mee aan de POPgroningen Talent Award en hadden dit jaar enkele optredens tijdens Eurosonic. De band heeft een aantal nummers op internet staan, maar het is allemaal nog relatief nieuw. Aan het geluid en de productie hoor je dat overigens niet af, dat zit allemaal strak in elkaar en klinkt mooi gepolijst. De doelstelling van J.R. Smith & The Meteorites is volgens de site vooral om mooie liedjes te maken.

Fire, de eerste single van hun aankomende album, is vooral héél keurig. Alles is in orde. De opbouw klopt, iedereen kan overduidelijk heel kundig z'n instrument spelen, het refrein kan ermee door, de gitaarlicks geven het geheel een licht americana-gevoel, en toch... Het voelt allemaal wat zielloos. De We Are The World-achtige clip helpt ook niet echt. “Kies geen partij, doe wat goed is voor jou en je medemens”, adviseert de begeleidende tekst bij de single. Non-activistische activistische popmuziek, dát is in ieder geval wel origineel. Wij hopen dat J.R. Smith & The Meteorites muzikaal toch op een gegeven moment wél partij kiest. Want nu is de tekst uit het refrein van Fire helaas maar al te treffend: “We won't start a fire, we won't light it up”. Wat trouwens wel de rest van de dag in onze hoofden doordreunde. Dat dan weer wel.

Dotlights

Als laatste Dotlights, dat illegaal in deze rubriek figureert omdat de man achter dit project helemaal niet uit Groningen komt. Nou ja, hij treedt zo vaak hier op dat wij vinden dat-ie erbij mag. Hij is Casper Rossing en heeft recent zes nieuwe liedjes uitgebracht onder de naam What If You're Right and They're Wrong. Je zou het een EP kunnen noemen, maar dat doet hij zelf niet. In zijn studio in Hengelo knutselt Dotlights met pedaaltjes, gitaar en enorme ladingen aan warme reverb zijn melancholieke chillwave, post-rock of wat het ook precies mag zijn in elkaar. Denk uitgesponnen, ontspannen, melancholieke electronica.

Van huis uit gitarist, is het geen verrassing Casper de gitaar de hoofdrol geeft op zijn album. Naast een enkele spoken word sample is de muziek puur instrumentaal. Alle tekstuele lol moet dus van de titels komen, waar Dotlights volop gebruik van heeft gemaakt. Openingsnummer Probability of a Faxmachine bijvoorbeeld. In krap twee minuten stapelt Capser hier gitaar op gitaar tot een warm bad voor de luisteraar. Hier geen epische, cathartische uitbarsting zoals in veel post-rock (denk aan Explosions in the Sky), maar een simpele en mooie overgang naar het nummer Treble Will Find Me. Zelfbewuste titel trouwens. If Trees Gave Off Wi-Fi They'd Be Everywhere gaat thematisch op hetzelfde pad verder. Hoewel de vrolijkheid überhaupt al niet van de nummers afspat, is Revolver Sandwich duidelijk het donkerste en meest onbestemde nummer. Veel op sfeer, meer ambient dan melodisch. Het titelnummer is het hoogtepunt en heeft een prachtige, treurigstemmende melodie die haast van een band als This Will Destroy You afkomstig lijkt. Afsluiter Alright Everybody, This Is a Lottery is met z'n ruim zeven minuten verreweg het langste nummer op de plaat en heeft als basis een krakerige sample (misschien van die faxmachine uit het eerste nummer).

Het knappe van deze zes nummers van Dotlights is dat ze allemaal zeer vloeiend in elkaar over lopen en dat thema's steeds in iets andere vorm terugkeren. Het leidt tot enorm prettige, sfeerbepalende wolken-kijk-muziek.