De Walrus staat aardig vol zo rond kwart voor negen. De gastheer van vanavond is Ruben Huizing, organisator van het Pagefestival, die zijn geluk zichtbaar niet op kan bij het zien van zoveel mensen. De Kat wordt door hem dan ook terecht geïntroduceerd als: “de band zonder enige vorm van promotie, die toch de zaal vol weet te krijgen”. Meer woorden wil hij er niet aan vuil maken en dat is ook niet nodig. Vanaf het moment dat die woorden geklonken hebben, is het 45 minuten lang genieten geblazen. De twee gitaristen van de groep zijn hun instrument meester, en dat is te horen. Ze wisselen elkaar af in het spelen van uitgesponnen solo’s, maar houden ook hun rust wanneer dat gewenst is. Op deze manier ontstaat een ontspannen groove, waarbij de muziek niet in de weg wordt gezeten door opdringerige, muzikanten met de drang zich continu te moeten bewijzen. Nee, de heren geven elkaar de ruimte. Het publiek voelt dit aan en wordt met de minuut losser. Op een gegeven moment heeft de band zelfs een heuse danseres op het podium te pakken. Spraakzaam is de band niet, ze laten de muziek spreken, om maar even een cliché uit de kast te trekken. Wel laat de band weten dat deze 22 januari zijn eerste plaat presenteert in Vera.

Vervolgens is het de beurt aan countryzanger Hans Hannemann. De man is een gigantische verschijning waar ook een dijk van een stem uitkomt, doorleefd en vol emotie. Nummers als Rodeo Clown bevestigen het vermoeden: Hans Hannemann is op de verkeerde plek geboren. Wanneer je even niet oplet, waan je je namelijk zonder problemen in een bar ergens in Tennessee waar een handjevol bezoekers zit te tobben over problemen van welke aard dan ook. Hans Hannemann weet zo’n gevoel feilloos te creëren, alleen hebben de bezoekers van de Walrus het wèl naar hun zin. De zanger laat tussen neus en lippen door ook nog even weten ooit een heuse western te hebben gemaakt, die wellicht ooit nog eens uitkomt. Mocht die film net zo goed zijn als Hans’ optreden vanavond, heeft hij een kaskraker te pakken.

Terwijl Typhoon in een overvolle tent op de Grote Markt staat, treden The Blind Roofers aan in De Walrus. De sociëteit is beduidend rustiger dan aan het begin van de avond, maar de band lijkt zich hier gelukkig niks van aan te trekken. De groep combineert een veelvoud aan stijlen in een mix die deze zelf het predikaat Damster Delta heeft gegeven, en de groep doet dit goed. Zanger Antoine Harms trakteert het publiek hier en daar op geweldige uithalen die vanuit de puntjes van de tenen lijken te komen. De formatie speelt strak, de nummers liggen lekker in het gehoor: de band is in vorm. Er kan dus reikhalzend worden uitgekeken naar 4 maart, de dag dat de groep zijn nieuwe EP uit gaat brengen. Wanneer de band zijn laatste noten aflevert komt dat, aan het applaus te horen, voor veel bezoekers nog iets te vroeg.