Eerst maar eens de Lola ingestapt, die in lekker kitscherig barok opgetuigde club achter de Vismarkt. Verwacht je met zoveel concurrentie misschien drie man en een paardenkop, tref je vanavond een afgeladen tent waar gefeest wordt op de muziek van McScallywag. Een motorclub? Een Schotse clan? Nee, een Groningse folkpunkband naar het ooit door the Pogues zo geweldig neergezette concept van veel drank, veel inzet en een paar prachtige liedjes tussendoor. Het dak gaat er vroeg op de avond al bijna af in de Lola.

Na de folkpunkers is het de beurt aan een trio, eveneens uit Groningen. Bareback is de nieuwste band van multitalent Michiel Hoving (Varkentje Rund! The Sixtyniners!). Hoving omringt zich graag met vrouwen en in Bareback heeft hij er twee om zich heen verzameld van het niet-lullen-maar-poetsen-type. Met z'n drieën zetten ze een aardig mopje MC5-achtige protopunk neer. Als de immer sympathieke drummer van Dorst ("We spelen op zondag!" "Wat, als iedereen op apegapen ligt?" "Ja, juist dan!") met bier aan komt zetten, is het heel verleidelijk om de boel de boel te laten en Pleuropsonic als eindpunt van de avond te kiezen. Maar, we moeten door!

In het Pakhuis heerst een andere sfeer: het eerste dat opvalt is een zanger/gitarist in een Joy Division shirt. Niet zo vreemd, als je bedenkt dat organisator/cultureel podium Faktum 51 is geïnspireerd door Factory Records uit Manchester. Dat de band net een nummer van the Cure speelt zal toeval zijn. I Am Blazing Lights, de band in kwestie, weet hierbij heel goed de sfeer en het geluid van de vroege jaren tachtig te pakken. Dat geldt trouwens ook voor de eigen nummers die daarop volgen. Lang geleden dat ik een bassist met een Flanger heb gehoord!  

LGHTNNG is één van die Groningse bands die het afgelopen jaar met een behoorlijke vaart omhoog zijn geschoten en vrij veel hebben opgetreden. Terecht, want hoewel zij ook hun inspiratie uit de vroege jaren tachtig halen, is hun door Depeche Mode en OMD geïnspireerde dansmuziek toch origineel en verfrissend. Daar komt bij dat de band nagedacht heeft over stijl en presentatie. Zangeres Doortje past als ice queen, met haar zwarte kleren en achterover gekamde korte blonde haren, goed bij de muziek.

Tegenover het Pakhuis ligt De Kar, en laat daar nou net Freesonic bezig zijn. Binnen is Abdomen bezig, een voor mij tot nu toe onbekende band. Na een handvol seconden ben ik al om: dit is dé verrassing van de avond! Heerlijk gruizige, in reverb en echo gedrenkte garagepop - gebracht met een urgentie en gedrevenheid die je doet voelen dat je getuige bent van iets speciaals. Als een band je dat binnen een minuut laat ervaren, dan kan je wat. Abdomen, een band om in de gaten te houden. In de resterende 15 minuten die ik van ze zie blijft het niveau hoog. En niet alleen van het volume. Voltreffertje van de Freesonic organisatie!