"Ik kom opwarmen", zegt supportact Hans Hannemann nadat hij zich heeft voorgesteld. Deze Groningse singer-songwriter is ook geen onbekende in de Groningse muziekscene. Samen met zijn band The Lone Riders stond hij vorig jaar in de finale van de POPgroningen Talent Award. Bovendien heeft hij een eigen recording studio. Ook dit jaar liggen er mooie plannen in het verschiet: niet alleen verschijnt dit najaar zijn langverwachte debuutalbum, maar tevens werd deze week bekend dat de country- en blueszanger de support voor Douwe Bob gaat verzorgen.
The Blind Roofers nemen je mee naar Groningse Mississippi Delta
Damsterdelta bij EP-presentatie Lost in Wander in Vera
The Blind Roofers zijn beslist geen vreemden meer in Groningen. In 2013 behaalden de mannen, destijds nog onder de naam Little Baby, enige faam door het winnen van de publieksprijs bij Usva's Battle of the Bands. Een jaar later belandde de band dankzij een wildcard in de halve finales van de POPgroningen Talent Award en sleepte uiteindelijk zelfs de hoofdprijs in de wacht. De heren stonden op het Groningse Bevrijdingsfestival, op Eurosonic Noorderslag en in de Melkweg. Inmiddels ziet ook de eerste EP van deze blinde dakdekkers het levenslicht. Vrijdag 4 maart presenteren ze Lost in Wander in Vera.
Hans Hannemann
Vanavond voert Hannemann de aandachtige luisteraar mee naar Amerikaanse prairies waar hij je vertelt over vrouwen, coyotes en vigilantes. Vooral die vrouwen blijken één grote bron van muzen te vormen, alsof de man menig hartzeer heeft gekend. Door deze onderwerpen, het warme gitaargeluid en de doorleefde rauwe stem waar hij om bekend staat, krijgt het geheel een overwegend zwaarmoedig karakter. Nummers als Call Of The Wild zorgen voor de broodnodige luchtigheid en spanning in de set. Diezelfde spanning komt ook naar voren in het welbekende en duistere Vigilante waarbij ook de publieksparticiapatie op gang komt en iedereen het titelwoord meezingt.
Overigens lijkt Hannemann niet helemaal in vorm vandaag. Vanaf het begin vecht hij tegen luid geroezemoes in de zaal. Tijdens eerdere optredens wist hij door enige humor tussen de nummers door de lachers wel op zijn hand te krijgen, maar ook dit kan Vera vanavond niet overtuigen. Daar komt bij dat de zanger zijn tekst vergeet, wat hij later in de set wel goedmaakt.
The Blind Roofers
Omdat de muziek niet in een ander hokje te plaatsen zou zijn, verzonnen The Blind Roofers hun eigen genre: damsterdelta. Dat het stiekem een samenraapsel van americana, rock, country en blues is, zien we door de vingers. Het verhaal is mooi. De band voert je dan ook mee naar de Groningse Mississippi: op de klanken galloppeer je over de prairie, zit je met een grasspriet in je mond tegen een pruimenboom, bereid je je voor op dansende cowboys in een saloon of waan je je eenzaam met een biertje aan de bar. In tegenstelling tot het voorprogramma zorgen de mannen voor een afwisselende set waarbij een opgewekt, vol geluid overgaat in minimale fragiele klanken en vice versa.
Zelf zijn de mannen nog wat onthutst over het feit dat er nu zes nummers uit het repertoire op een heus schijfje staan: "We hebben een EP! Een fucking EP! Ik kan het niet geloven", meldt frontman Antonie Harms. De band heeft de afgelopen jaren een enorme groei meegemaakt, wat zowel zichtbaar is in de podiumpresentatie als in de muziek zelf. In tegenstelling tot een paar jaar geleden staan de mannen veel zelfverzekerder en vooral beweeglijker op het podium.
Halverwege de set wordt voormalig bandlid Frank Hospers, wellicht beter beter bekend van zijn eigen project Franky Age, op het podium gevraagd: "Frank, ben je nog in de zaal? Heb je je gitaar bij je toevallig?" Met de toevoeging van Hospers klinkt het geluid tijdens de uitvoering van Lemons gelijk veel voller en warmer. Toch voorkomt ook deze afwisseling niet dat de eentonigheid op een gegeven moment enigszins toeslaat. De set is namelijk te lang om het tot het eind interessant te houden. Dat is jammer, want die nieuwe EP mag er namelijk best zijn!