Maar niet voordat het uit Vlaanderen afkomstige BLIKSEM het voorafje heeft verzorgd natuurlijk. Een voorafje dat vanaf het begin al meer blijkt te zijn dan een kleine amuse. De zaal staat al redelijk vol, er is een theatraal intro en zodra frontvrouw Peggy Meeussen haar eerste schreeuw loslaat, zit de vaart er meteen in. Een erg knappe show volgt. Vanaf het begin wordt het publiek door Meussen en haar mannen bij de kladden gegrepen met stampende en scheurende riffs, waarbij er in de refreinen vaak wat gas wordt teruggenomen om er vervolgens weer keihard in te klappen.
RAM en BLIKSEM grijpen Groninger metalfans bij de lurven
Duo van traditioneel aandoende metalbands geven liefhebbers wat ze willen
Hoe je het ook wendt of keert, in Groningen leeft de metalmuziek niet echt. Hier en daar valt er wel wat te beleven voor liefhebbers van het roemruchte genre, maar van een echte scene is eigenlijk weinig sprake in verhouding tot veel andere gebieden van het land. Gelukkig voor de echte diehards wordt de stad niet geheel vergeten door de programmeurs van Vera, want zij hebben donderdagavond het Zweedse RAM weten te strikken, dat gewapend met een nieuw album de aanwezigen eens een poepie zal laten ruiken.
Die adempauzes zijn voor de charismatische frontvrouw waarschijnlijk ook wel nodig, want ze maakt er ook fysiek gezien nogal een show van. Van de zwarte haardos tot de getatoeerde boezem: het vliegt alle kanten op. Richting het eind van de show wordt voor de broodnodige variatie nog Morphine Dreams ten gehore gebracht; een trage sleper die meer naar de sludge neigt dan de rappe trash die de band voor de rest speelt. Na afloop neemt BLIKSEM een flinke ovatie in ontvangst, en terecht. Dit was een show die eigenlijk het label ‘voorprogramma’ wel ontsteeg.
Als RAM even later aantreedt, is het aanvankelijk dan ook even wennen. De Zweden spelen uiterst strakke powermetal die bij vlagen de overduidelijke vergelijking met Iron Maiden bijna weet waar te maken, wat een compliment is. Het komt alleen allemaal net even wat minder hard aan dan bij het voorprogramma. De bas dreunt minder door en de gitaarsolo’s konden wel wat gierender. Eerlijkheidshalve ligt dit misschien meer aan de techniek dan aan de band zelf. Eén van de gitaristen heeft tot tweemaal toe panne in zijn versterker en nadat het opgelost is blijft het volume van zijn partijen ondermaats.
Jammer maar helaas, want de heren doen zeker hun best. De zang van vocalist Oscar Carlquist zweeft over de octaven en waar het welbekende publieksparticipatie-momentje elders nog wel eens wil aandoen als een verplicht nummertje werkt het hier bijzonder goed. Carlquist, die met zijn armbanden vol stekels, een meegenomen schedel met hoorns en een shirt met de opdruk “Dedicate you life to heavy metal or die” sowieso al een voorliefde voor het theatrale uitdrukt, maant iedereen in het publiek zo hard mogelijk mee te headbangen. Een beetje afgezaagd misschien, maar het werkt en de sfeer zit er ondanks de geluidsproblemen goed in. Opvallend is alleen wel dat de zaal minder vol lijkt dan toen BLIKSEM speelde, het tegenovergestelde van wat je zou verwachten.
Als het dan afgelopen is, is het ook écht afgelopen. Er volgt geen toegift, iets wat nog best had gekund aangezien de show niet heel lang duurde en ook nog tweemaal onderbroken moest worden. Hoe dan ook, leuk was het wel. Of het voorprogramma eigenlijk beter was óf dat Vera toch niet volstond vanavond: het maakt eigenlijk niet uit. In de woorden van Carlquist: “We’re just here to have fun tonight” en in die opzet is RAM zeker geslaagd.