Wat het optreden van het Noordpool Orkest zo charmant maakt, is dat hun waardering voor Radiohead sterk overkomt gedurende de avond. Sommige nummers, zoals Paranoid Android en Weird Fishes, zijn gelijk herkenbaar, omdat de opbouw veelal overeenkomt met het origineel. De hoeveelheid aan muzikanten, het volume dat zij produceren en de klassieke bezetting voegen daarbij veel toe. Andere nummers zijn lastiger te herleiden naar het origineel: No Surprises wordt bijvoorbeeld grotendeels herschreven, waardoor alleen nog maar het refrein terugklinkt in de melodie. Tijdens Karma Police speelt de contrabas de herkenbare bastonen, maar is de rest van de muzikanten bezig met het spelen van hun eigen vertolking van de hit uit de jaren negentig.

Daarnaast speelt het orkest ook minder bekende nummers uit het oeuvre van Radiohead. Pianist Ralph van Raat speelt bijvoorbeeld Exit Music (For A Film) van het album OK Computer. De zaal luistert minutenlang naar zijn adembenemende solo-versie van het nummer, tot het moment dat zijn klanken ineens worden beantwoord door dirigent Reinout Douma, vanachter de andere piano. Hierna barst het orkest weer los. Het is eveneens een aangename verrassing dat The Eraser, het titelnummer van zanger Thom Yorkes soloalbum, ook langskomt in de setlist. Dit getuigt van het feit dat de muzikanten kenners zijn die graag hun eigen favorieten in een persoonlijke versie willen uitvoeren.

Tijdens het optreden staan verschillende solisten steeds even in de schijnwerpers. De momenten van pianist Ralph van Raat, die op een verhoging middenin de zaal zit, zijn hierin het meest uitgesproken. Als hij na drie nummers in de zaal verschijnt, worden alle lichten, behalve een grote schijnwerper die op hem gericht staat, gedempt. Hij speelt hier een waanzinnige partij op de laagste pianotoetsen. Met deze zwaarmoedige muziek slaagt hij erin om een indrukwekkende, ongemakkelijke sfeer te creëren in de zaal. De onregelmatig knipperende lamp, die er voor zorgt dat je nergens rustig kan kijken, draagt hier aan bij. Van Raat laat zijn piano onmogelijke klanken voortbrengen en is een meester in experimentele stukken; zelfs als hij op een gegeven moment, met zijn armen volledig gestrekt, alleen nog maar de hoogste en laagste toetsen bespeelt.

Andere muzikanten krijgen ook de kans om te soleren, vaak gevolgd door groots applaus van het publiek. Tijdens het nummer Nude zijn alle blazers stil. Alleen de klarinettist, die de zang vertolkt, speelt mee. Op het moment dat het nummer zijn climax bereikt (waar Yorke uithaalt met “you’ll go to hell for what your dirty mind is thinking”) springen alle blazers in om de zang over te nemen, terwijl de klarinet zijn eigen weg vervolgt. Dit verrassingseffect werkt heel succesvol mee aan het bereiken van het hoogtepunt van het nummer. Ook de elektrische gitaren, trommels en strijkers hebben hun momenten om de aandacht van het publiek op zichzelf te vestigen.

Het Noordpool Orkest heeft een gewaagde stap gezet door hun eigen draai aan de nummers van Radiohead te geven. Door de indrukwekkende muziek, spectaculaire lichten, en vooral de oprechtheid waarmee de muzikanten het hebben aangepakt, is dit een waar succes gebleken. Voor liefhebbers van Radiohead is dit zeker een show om niet te missen.