Een bijzonder bandje, dat Canyon Deluxe. De onlangs uitgebrachte EP Desolate Desire is namelijk een gevarieerd schijfje geworden. In een tijdsspanne van zo’n twintig minuten krijgen we zes nummers te horen waarin telkens een ander geluid wordt verkend. Op het openingsnummer is de muziek ongepolijst en iets aan de valse kant, maar op het nummer daarna wordt er voor een veel strakker geproduceerd geluid gekozen. Met Eye In The Sky staat er ineens een heel klein akoestisch liedje tussen de elektronisch getinte nummers. Het slot, Current Curse, ruilt het ambachtelijke geluid juist weer grotendeels in voor digitale technieken.

Of iedereen plezier aan de gehele EP gaat beleven, is dus de vraag, maar hoe verschillend ook, een constante is dat de nummers goed in elkaar zitten. Kleine vondsten in het geluid, zoals de zang op It Ain’t Lied, die in een stokoude microfoon gezongen lijkt te zijn, houden de plaat steeds interessant. Een algemeen oordeel over Desolate Desire is, in het licht van het voorgaande, vrij lastig. De EP zwiert dusdanig tussen verschillende geluiden, dat het op een compilatie lijkt. Het beste is natuurlijk om deze plaat zelf gewoon een luisterbeurt te gunnen en dan zelf te beslissen welke nummers wel en niet lekker klinken. Die eerlijke kans is deze bijzondere verzameling nummers in elk geval waard.

Met What’s Ur First Name trakteert Idiott Smith de luisteraar op een fijn pakketje nummers om de warme zomeravonden mee door te komen. Het is duidelijk dat het Smith’s bedoeling is geweest een plaat af te leveren die drijft op lage tempo’s en zich herhalende melodieën en teksten, waarbij echt spanning ontbreekt. Bij de opening, Friends, is dit echter niet storend: het nummer bouwt op een originele manier af naar een soort (bij gebrek aan een betere term) tempo-fade-out. Eenmaal bij Fool aangekomen, begint het geheel om een kleine twist te vragen, die de muziek iets spannender maakt en de luisteraar weer naar zich toetrekt. De synthesizer lijkt in de eerste drie nummers bijvoorbeeld ook steeds op dezelfde stand te staan.

Op het slotnummer Change zet Smith zijn instrument wel even op een ander smaakje, maar van tempowisseling of iets dergelijks is nog altijd geen sprake. Wel worden we op een mooie zangpartij getrakteerd, waar zowaar soms een vleugje Bowie door lijkt te schemeren. Het zwaar op synthesizers leunende geluid op de plaat wordt fraai gecomplementeerd door Smith’s diepe stem: die doet denken aan jaren tachtig-acts als Depeche Mode en Tears For Fears. De plaat breekt echter niet echt los van synthesizergekabbel en na drie nummers slaapt de boel enigszins in. Al met al zeker geen slechte plaat, maar What’s Ur First Name wordt na een luisterbeurt of drie eerder achtergrondmuziek dan een waarlijk intensieve luisterervaring.