#NZON16: Experimentele tijdreis met Kinoo en Kinetophone

Van soepele eighties pop naar rebelse jaren twintig cinema

Tekst: Marije Boonstra Foto's: Jan Westerhof ,

De broeierige hitte van de afgelopen dagen heeft zich vanavond ingeruild voor een koele zomerbries. Een prima avond dus om je te nestelen in de niet meer zo hete oven van de Vera/Gym-container voor Kinoo en vervolgens op te schuiven naar Oberon voor Kinetophone.

Bekende gezichten achter de instrumenten, effectenpedaaltjes en mics: een paar dagen eerder zagen we frontman Tjesse Riemersma en bassist/toetsenist Maarten Huizing in dezelfde container voorbij komen met Baby Salad. Deze keer staan ze in een andere formatie als Kinoo op de planken. Jaren tachtig pop met jongens die uit de jaren negentig komen.

Kinoo speelt lekker. Huizing op het midi-keyboard waar hij slepende compilaties uit trekt; Riemersma met een mooie, toonvaste stem die soepel van hoog naar laag beweegt; Kalle Wolters op gitaar waar hij lekkere rifjes uit tovert die aan Californische stranden doen denken. Een toegankelijk doch experimenteel geluid, dat zowel door de belegen babyboomer (“Ah! Dit klinkt als The Cure!”) als het jongere buurmeisje wordt gewaardeerd. 

De opbouw van de liedjes is interessant en houdt de spanning vast. Ondanks de joligheid van de jongens tussen de nummers door houdt het publiek zijn gezicht in de plooi. De band werkt toe naar een climax: het laatste nummer met scheurende solo’s klinkt bijna gevaarlijk. Kinoo zit vast aan de twintig minuten van de container, maar we kijken uit naar een volgend optreden met een langere set.

De avondlucht is alweer wat afgekoeld als we ons verplaatsen naar Oberon: een ruime, lichte tent waar het drietal van Kinetophone ons opwacht. Kinetophone staat dit jaar met twee verschillende sets op Noorderzon: muzikale begeleidingen bij de avant-gardische jaren twintig films Un Chien Andalou en La Coquille et le Clergyman. Vanavond is het podium aan deze laatste film gewijd. 

Sterk is de korte contextualisering van de film waar zanger/instrumentalist Thomas Van Den Berg ons van voorziet. Een film met een randje: rebels en sensueel met een feministische ondertoon. Modern voor zijn tijd en nog moderner gemaakt door de muzikale live-begeleiding van de drie mannen. Met drumcomputer, synths, cello en gitaar zorgt de band voor een experimentele afwisseling.

Het drietal benadrukt zowel cameravoering als enscenering: een schuddende camera, ambigue emoties, onvoorspelbare bewegingen: Kinetophone weet het beeld te vertalen in veelal repetitieve en verrassende composities. Met hier en daar een loop station in de aanslag, creëert Kinetophone een gelaagd geluid wat met name goed tot zijn recht komt bij de wat spannendere scenes.

Het einde van de film naderend verrast een mooie, zachte mannenstem het publiek. Goed dat de mannen deze twist voor het einde bewaren: het zorgt voor een frisse afsluiter. Hoewel 38 minuten stomme film weliswaar wat slow reading van het publiek vergt, slaagt Kinetophone erin een intrigerende beleving neer te zetten. Deze show zou zeker niet misstaan in het EYE Film-museum. Een absolute aanrader voor de echte filmliefhebber.