Zwemfest 2015: immer groeiend festival stelt niet teleur in snel uitverkocht Vera

Intieme sfeer en sterke line-up zorgen voor zeer geslaagde 13e editie

Tekst: Jan van der Meulen Foto's: Jan Westerhof ,

Donderdagavond stroomde Vera weer vol voor de dertiende editie van Zwemfest. Jaarlijks slaan vier studieverenigingen van de RUG de handen ineen om het publiek een divers programma van jonge, opkomende bands voor te schotelen. Zwemfest is de afgelopen jaren Simplon al ontgroeid en vindt dit jaar voor de tweede maal in Vera plaats. Het festival heeft weer een fraai programma bij elkaar weten te sprokkelen – zelfs Lowlands-klanten the Mysterons staan op de rol. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat alle kaarten ruim van tevoren vergeven waren. Onze interesse is in elk geval gewekt.

De aftrap wordt dit jaar genomen door bluesrock-duo The Shady Greys. Voor de eerste act van de avond is het altijd spannend, maar daar is bij deze heer en dame niets van te merken. Percussioniste Catherine Coutoux speelt erg strak, maar enkel op een Cajón (een houten doos waarop met de handen gedrumd kan worden) en dus is het aan zanger en gitarist Marcus Hayes om de muziek aankleding te geven. Gelukkig blijkt dit niks te veel gevraagd. Hayes zingt hijgend en grommend de boel aan elkaar en laat ondertussen eens even heel goed zien wat je allemaal met een gitaar kan doen. Het is indrukwekkend wat een geluid hier met zo weinig middelen wordt voortgebracht. Je vraagt je af wat de mogelijkheden zouden zijn als Coutoux een drumstel zou gebruiken. Zelfs tijdens het enkele langzame nummer dat gespeeld wordt blijven de scheurende riffs van Hayes het publiek keihard om de oren slaan. Dat de zaal op dit moment nog niet eens voor de helft gevuld is, is niet zozeer jammer voor de band, maar des te meer voor de mensen die deze knallende openingsset hebben moeten missen.

Als een halfuurtje later Orange Fox mag aantreden is de situatie wel anders. De zaal staat tot de nok toe vol, voornamelijk met zwijmelende meisjes die frontman Johan van Vemde en de zijnen komen bewonderen. Van Vemde is hier duidelijk zelf ook van op de hoogte en maakt er van meet af aan nogal een show van. Al halverwege het eerste nummer gaat de jas van de zanger op theatrale wijze uit en zweept hij het publiek op met teksten als “Vorig jaar was het supervet, maar dit jaar wordt het nog beter.” Misschien dat de band wel wat op moet passen dat hun show niet al te veel op dit soort foefjes gaat leunen, want muzikaal is het soms ietwat flets. Maar eerlijk is eerlijk, het showmanschap van Van Vemde mist zijn uitwerking niet. Het publiek geniet ervan en daarmee heeft Orange Fox zijn doel bereikt.

Hoe groot is het contrast wanneer men vervolgens naar de kelder afreist om rocktrio Semantic Drift te bewonderen. De drie mannen spelen in de stomend hete kelderbar alsof hun leven er vanaf hangt en nemen de gelukkigen die zich in de propvolle ruimte hebben weten te persen daar gemakkelijk in mee. Een knappe jongen die naar het gehak en gedreun van drummer Daan Benting kijkt en vervolgens zelf stil kan blijven staan: het is echt een genot om te zien hoe deze jongens ervoor gaan. Zelfs het feit dat het vanavond in het rokershok nog frisser is dan in de kelder zelf mag hierbij de pret niet drukken. De toeschouwers staan stuk voor stuk te zweten als een otter in de sauna, maar eigenlijk zou je het bij zo’n stomende rockshow ook niet anders willen.

En dan is het tijd voor de onbetwiste headliner: The Mysterons betreden de main stage. Deze conservatoriumband bestaat uit ervaren muzikanten van gerenommeerde acts PAUW en Jungle by Night en dat is te horen. Het ene na het andere verrassende ritme vliegt je om de oren. Muzikaal is het echt van een bijzonder hoog niveau en de stem van schitterende zangeres Josephine van Schaik zweeft als een soort zang der sirenen over de muziek heen. Het kwintet heeft vanavond veertig minuten de tijd, maar kan zo te horen het dubbele wel vol krijgen. Als het even kan worden er prachtige uitgesponnen jams gespeeld waar het muzikale vakmanschap van afdruipt; indrukwekkend wat deze jongens laten zien. Een kniesoor die het jammer vind dat originele gitarist Brian Pots er vanavond niet bij is (hij heeft elders verplichtingen met PAUW), want ook zijn vervanger laat geen steek vallen. “Wat leuk dat jullie er vanavond allemaal zijn en dat het zo druk is”, giechelt van Schaik halverwege. Nou Josephine, het genoegen is geheel aan onze kant.

Dan is het einde alweer in zicht, maar niet voordat Yakumo Orchestra het publiek nog even de laatste restjes energie uit de benen doet dansen. Aanvankelijk staan alleen de twee heren van Yakumo zelf op het podium en wordt de set opgebouwd met swingende electro ritmes. Gaandeweg voegt het orkest van percussionisten, een flinke blaassectie en een heuse zangeres zich bij het duo. Binnen de kortste keren is de hele zaal gevuld met bezwerende ritmes en dreunende klanken. Yakumo Orchestra bewijst met zijn originele en volle sound een meer dan adequate afsluiter te zijn van een uitstekend geprogrammeerde avond. Met zo’n sterke line-up is het te verwachten dat dit festival de komende jaren alleen nog maar verder gaat groeien. Wij kunnen niet wachten om te zien of de organisatie deze avond volgend jaar weet te evenaren.