The Brahms bestaat uit vier Utrechtse jongens die elkaar op de Herman Brood Academie hebben leren kennen. Eerder dit jaar werd de band al verkozen tot Serious Talent op 3FM én tot Hollandse Nieuwe van de maand juni bij 3voor12. De verwachtingen voor deze band liggen dus hoog, en de prijzen die de band al gehaald heeft, leggen de lat nog een stukje hoger. Zo heeft de band na het winnen van de Utrecht Popprijs 2014, dit jaar ook nog de Sena Performers POPnl Award gewonnen. Daar komt nog eens bij dat de vier heren dit jaar ook hun debuut-EP Meraki uit hebben gebracht.
Vanmiddag betreden de vier heren onder een Disney-achtige tune het podium van de Kleine Zaal in de Oosterpoort. Na enkele flinke basdreunen roept frontman David Westmeijer luidkeels: "Goedenavond Groningen!" Goed, het is pas half 4 ’s middags, maar als je band je zo’n rock-’n-roll-leven geeft dat dag en nacht moeilijk te onderscheiden worden, vergeven we hem dat gauw. Het eerste nummer wordt vervolgens ingezet en de zomerse bongo’s maken duidelijk dat het de bedoeling is dat het publiek moet gaan dansen. De toon is gezet, want de volgende drie nummers bevatten het ene na het andere zomerse, upbeat dansritme. De vrolijkheid straalt van het podium af, maar het optreden blijft enigszins oppervlakkig. De nummers zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden, waardoor er geen rustmoment in het optreden lijkt te zitten. De cover Lean On van Major Lazer & DJ Snake brengt wat dynamiek in het optreden, het is alleen jammer dat ze zelf niet dit soort nummers tussen hun oeuvre hebben zitten.
Plato Planet 2015: zeer geslaagde dag vol opvallend talent
Van ruige éénmansbands tot Zwitserse folkpopliedjes
Plato Planet, het door muziekwinkel Plato Groningen georganiseerde festival dat jaarlijks in de Oosterpoort plaatsvindt, is inmiddels een waar begrip geworden. Het is door de jaren heen the place to be gebleken om nieuwe opkomende bandjes voor het eerst te bekijken. 3voor12 groningen was erbij om te kijken wat voor moois de organisatie dit jaar voor het publiek in petto heeft, en werd niet teleurgesteld. Het programma ging van hard naar zacht, van ouderwets naar modern, en zodoende was er ook dit jaar weer voor elk wat wils in de Oosterpoort te vinden.
The Brahms
Yorick van Norden
De Haarlemse singer-songwriter Yorick van Norden had met zijn The Beatles-achtige band The Hype al veel succes in Nederland. Na het uiteenvallen van de band ging Van Norden door met het schrijven van catchy jaren zestig popsongs en werd zo opgepikt door Excelsior Recordings. Vrijdag komt zijn solodebuut Happy Hunting Ground uit, maar vandaag staat hij nog even in de Foyer van de Oosterpoort.
Er staat aardig wat publiek rondom het kleine podium. Het enige wat jammer is, is dat de Foyer de optredens niet tot hun recht laten komen. Het felle daglicht en de onrustige ruimte bieden een obstakel voor het aanschouwen van het optreden van Yorick van Norden. Van Norden zelf trekt zich daar niks van aan en speelt een half uur lang goed in elkaar stekende nummers die je doen denken aan de jaren zestig. En als je dan naar zijn uiterlijk kijkt, denk je dat je je écht even in de sixties bevindt.
Leah Rosier
Leah Rosier kwam als Amsterdams fotomodel al op allerlei verschillende plekken in de wereld. In haar vrije tijd combineerde zij haar liefde voor reggae met haar passie voor zingen en songwriting. Ook Leah Rosier staat in de rumoerige Foyer met haar Franse band Rise & Shine. Leah Rosier is een van de weinige vrouwelijke reggae-artiesten van ons land, maar misschien moeten we dat ook maar zo houden. Nederlandse vrouwen hebben nu eenmaal geen Jamaicaans accent en op het moment dat het accent geïmiteerd wordt, klinkt dat niet al te fijn in de oren. De nummers komen hierdoor niet goed over en dat is zonde, want de nummers an sich zijn lang niet slecht. Het publiek lijkt zich verder wel te vermaken op de muziek, al zou dat ook slechts te maken kunnen hebben met de fijne reggaebeat.
HAEVN
Na het maken van een aantal korte nummers voor autoreclames, kregen de twee Nederlandse muzikanten Marijn van der Meer en Jorrit Kleijnen zoveel verzoeken om de nummers helemaal uit te werken dat ze de band HAEVN op hebben gericht. London Grammar-producer Tim Bran heeft de jongens geholpen in het uitwerken van hun nummers, en dat mondde uit tot het hebben van één van de meest verkochte nummers in iTunes. In de drukke Kleine Zaal spelen de heren filmische melodieën met warme vocalen. De muziek creëert als het ware een heel eigen atmosfeer waar het hele publiek zich in waant. De set is alles behalve saai en ieder nummer wordt afgesloten met een groots applaus van het publiek. De heren zijn een aanrader voor fans van Sohn en James Blake. Er wordt nog een intieme versie gespeeld van Chris Isaaks Wicked Game, maar dan is de set na 25 minuten opeens afgelopen in plaats van 45 minuten. Het zal waarschijnlijk liggen aan materiaaltekort, dus zal Haevn flink aan de bak moeten, want ze hadden makkelijk 45 minuten het publiek kunnen vermaken.
Close Up
In de kleine en zeer benauwde Kelder staat later op de dag de Utrechtse band Close Up. Met het uitbrengen van hun derde EP afgelopen mei, laten de vier jonge heren zien dat ze al een aardig tijdje aan de weg timmeren. En dat timmeren werpt zijn vruchten af, want de band heeft onderhand een professionele, eigen sound ontwikkeld en is inmiddels al opgepikt door 3FM. Vandaag spelen de jongens in een half uur een overtuigende set vol aanstekelijke rocknummers die enigszins doen denken aan Kensington en Coldplay, met een vleugje Two Door Cinema Club. De band heeft nog enkele verbeterpuntjes wat betreft hun performance op het podium, maar in zo’n kleine, warme ruimte is het niet heel gek dat het er wat krampachtig uitziet. De muziek plezierde in ieder geval genoeg om de ietwat benauwde uitstraling te verbloemen.
77 Bombay Street
De enige internationale band van vandaag is 77 Bombay Street. De band bestaat uit vier Zwitserse broers die ongelofelijk catchy folkpopliedjes maken. Ze speelden eerder op Eurosonic en in een uitverkocht Paradiso en staan nu als dolblije jochies op het podium van de Kleine Zaal. Het is nog erg rustig als 77 Bombay Street aan de set begint, en ook het podium ziet er rustig uit: drie mannen staan ieder zonder instrument achter een microfoon en de vierde zit op een cajón. Achter de mannen staan nog twee akoestische gitaren, maar die worden bij het eerste nummer nog niet gebruikt. Het overgrote deel van het publiek zal waarschijnlijk nog bezig zijn met de popquiz, maar de vier heren zijn hoe dan ook enthousiast. De mannen zijn komisch en laten het schrale publiek telkens lachen met rare dansjes en ironische uitspraken als "Hello? Are you still there?". De nummers zitten voller met "wohoho’s" dan met teksten, maar niemand lijkt dat iets uit te maken, want de muziek is wel goed dansbaar.
Als de popquiz is afgelopen begint de zaal al een stuk voller te worden wat sfeerverhogend werkt. De jongens spelen een erg mooie cover van het nummer Radioactive van Imagine Dragons, maar als er daarna nog een rustig nummer ingezet wordt, kakt het publiek wat in. Gelukkig worden hierna nog twee vrolijke up-tempo nummers gespeeld waar het publiek weer lekker op kan dansen. Als afsluiter wordt er aan het publiek gevraagd of ze helemaal stil kunnen en willen zijn. Het publiek wordt muisstil en gaat dichterbij het podium staan. De vier heren gaan helemaal vooraan het podium staan om met alleen een gitaar hun laatste nummer geheel onversterkt te spelen. Het is een bijzonder einde van dit optreden, maar de muziek vanuit de Foyer verstoort helaas de stilte, waardoor de mensen achterin het nummer nauwelijks meekrijgen.
Robbing Banks
We zijn opnieuw terug in de Kelder waar een one-man-band uit Utrecht klaar zit om een potje flink te rammen. Voorheen speelde Robbing Banks in Drive Like Maria en Taxi To The Ocean, maar hij laat vanavond zien dat hij het ook gewoon allemaal in zijn eentje kan doen. Een gitaar, kick en een snare; veel meer heeft Robin van Saaze niet nodig voor zijn onvervalste garagerock. Zijn nummers vallen in de categorie ‘kort maar krachtig’, zoals te horen op zijn laatste project Got Love Need Money. Met volle overtuiging en een hoop energie knalt hij in een half uur zo’n tien nummers de Kelder in die van vuig naar ruig, naar nog vuiger en ruiger gaan. De mensen die halverwege binnen komen lopen, kijken dan ook ietwat verbaasd op als ze zien dat al dat lawaai van één zittend persoon op het podium komt. Tegelijkertijd speelt Het Universumpje in de Foyer, en als het een wedstrijd was wie de meeste herrie kon maken, dan had Robbing Banks unaniem gewonnen.
Bewilder
Bewilder is ontstaan uit het vierde album dat ooit voortgekomen is uit de band GEM, waar frontman Maurits Westerik begonnen is. De titel van het derde album NEW– waar al wat nieuwe bandleden aan mee hebben gewerkt – deed al iets vermoeden. Het vierde album toonde een volkomen nieuwe band die verder ging onder een eigen naam: Bewilder. Het debuutalbum genaamd Dear Island dat vorige week uitkwam, werd uitgeroepen tot Album van de Week door 3voor12. Het album is opgenomen op Vlieland en die relaxte sound van een eiland weet Bewilder vanavond goed over te brengen in de Oosterpoort. Bewilder is de slotact van de avond, maar opvallend is dat er al heel veel mensen naar huis toe gaan en de Kleine Zaal jammer genoeg nog niet voor een derde gevuld is. Gelukkig drukt dat de pret niet. De indierock nodigt uit tot dansen, en het publiek dat voor het podium staat neemt snel het voorbeeld van de swingende Maurits Westerik over. De heupjes gaan los en de hoofdjes knikken mee op de maat. Bewilder is een fijne afsluiter voor een dag vol opvallend talent.