De straten van Groningen zijn gevuld met een hoop mensen en bij binnenkomst in café De Kult is het ook al aardig druk. De eerste act in het café staat beneden al klaar en de mensen verzamelen zich voorzichtig om Geysers heen. Waar in het begin van de set iedereen in een grote boog om hem heen staat, begint het halverwege zo vol te stromen dat de bezoekers genoodzaakt zijn om helemaal vooraan te gaan staan. En dat is maar goed ook, want Geysers maakt aanstekelijke elektronische muziek wat je aanzet tot dansen.
Popronde 2015: Geysers, Tamarin Desert en meer
Dansbaar in alle opzichten: van moshpits bij The Mighty Breaks tot dansbare ritmes van Goodnight Moonlight
Dit jaar werd de Popronde in Groningen georganiseerd door andere mensen dan de afgelopen jaren. De drie heren die dit jaar voor de Groningse programmering verantwoordelijk zijn, hebben jarenlange ervaring in de Groninger muziekscene. Ze hebben eigenwijs geprogrammeerd en veel talentvolle acts naar Groningen gehaald. Van electro tot garage en indie tot psychedelica: bijna alle genres zijn vertegenwoordigd. Waar de een nog wat eigen identiteit mist, maakt de ander verpletterende indruk.
Geysers
Geysers is geïnspireerd door artiesten als John Lemke en John Talabot. In zijn dansbare housemuziek hoor je af en toe wat disco-invloeden voorbij komen, maar hij kan ook zorgen voor mystiek. Zijn beats en zijn veelgebruikte kopstem, doen sterk denken aan Tame Impala. Daar bovenop wat speelse synthesizers en de formule voor goede dansbare muziek lijkt hiermee compleet. Toch krijgt Geysers slechts enkele toeschouwers aan het dansen, wat erg jammer is. De locatie leent zich goed voor zulke artiesten en Geysers doet het zeker niet onverdienstelijk vanavond, integendeel zelfs.
Het leuke aan de Popronde is dat je als band zijnde op onverwachte locaties speelt. De Knarie is er zo eentje, waar Goodnight Moonlight in het rokersgedeelte hun muziek met de bezoekers deelt. Dit is het project van de Rotterdamse zanger/gitarist Jasper Boogaard, die ook als enige echt plezier lijkt te hebben tijdens het optreden. De gitarist en toetseniste lijken zo extreem verveeld op het podium te staan, waardoor de act eerst totaal niet overkomt op het publiek. De vrolijke popliedjes die enkel van een beat worden voorzien door een drumcomputer, doen sterk denken aan de slackermuziek van Mac deMarco.
Goodnight Moonlight laat zich duidelijk inspireren door garage- en slackermuziek, maar mist nog een eigen draai aan deze genres. Erg origineel is de muziek niet, maar de dansbare ritmes van de nummers zorgen ervoor dat het publiek begint te bewegen. Waar de set in het begin wat vlak is, weet de band dit in de tweede helft van de set te verbeteren. De nummers worden naarmate het optreden vordert meer één geheel en hebben zelfs hitpotentie. Over het algemeen is het optreden prima, want iedereen weet inmiddels dat de ‘verveling’ op het podium een act is, maar de band moet er wel voor waken dat het hen niet tegen gaat werken.
Tamarin Desert
Van vrolijke indiepop door naar de rauwe psychedelische rock van Tamarin Desert. De vier heren mogen dan wel broekies zijn, ze staan wel even in de Grote Zaal van Vera. De band weet deze zaal prima met zich mee te krijgen en frontman Loek weet het publiek te bespelen. De psychedelische klanken die de band laat horen bevatten veel galm. Dit creëert een mysterieus laagje over de drums en speelse gitaren heen. De bassist lijkt soms nog wat onwennig op het podium, waar de frontman en gitarist duidelijk geen problemen mee hebben.
Dat Tamarin Desert potentie heeft is te horen, maar de band moet echt leren om met minder volume te spelen. Er wordt zo hard gespeeld, dat de sound een beetje in het niet valt. Loek heeft een prachtige jaren zestig microfoon waarmee je het geluid van de zangmicrofoon van Jacco Gardner zou kunnen evenaren, maar omdat alle bandleden zo hard spelen is Loek genoodzaakt om heel hard te zingen. Hierdoor klinkt zijn stem wat monotoon en dat is jammer. Muzikaal klinkt het erg gelikt, maar door de zang van vanavond wordt het geheel iets minder gaaf.
Popronde Groningen heeft dit jaar vaak de juiste band op de juiste locatie weten te programmeren. Dit is ook het geval bij locatie Het Pakhuis en de band The Mighty Breaks. De tent staat vol en de band maakt het waar. De garageliedjes vliegen je om de oren en de band speelt met veel bravoure. Deze jonge heren hebben of heel veel speelervaring of heel goed gekeken naar andere bands, want op hun performance is niets aan te merken. Frontman en gitarist Thomas Foster zit volledig in de set en vliegt van links naar rechts. De liedjes zelf zitten dynamisch in elkaar, waardoor het er gemakkelijk bij het publiek in gaat.
Lange muzikale stukken kenmerkt The Mighty Breaks en ze worden met veel enthousiasme gespeeld. De interactie onderling is aanwezig en de vier heren spelen duidelijk met ontzettend veel plezier. Er ontstaat meerdere keren een moshpit, waarbij de laatste wordt veroorzaakt door de frontman zelf. Hij bedenkt nog even inclusief gitaar het publiek in de springen, wat leidt tot crowdsurfing. Het publiek pakt Thomas van de grond en tilt hem de lucht in. Van gitaar spelen komt niet veel meer terecht, maar het publiek is niet blijer te krijgen. Deze band zou het nog wel eens ver kunnen schoppen en dit optreden in Het Pakhuis gaat de boeken in als een memorabele set.