Popronde 2015: BLUE CRIME, Stillwave & Craig Elliott

Schoenstaarderij in alle vormen en maten

Tekst: Jesse Havinga Foto's: Jan Lenting en Harold Zijp ,

Dat het onder de geuzennaam bekende genre shoegaze aan een kleine heropleving bezig is, is goed nieuws voor iedere liefhebber van sfeervol, experimenteel gitaargeweld. Dat Nederlandse bands hierin niet achterblijven, is vanavond tijdens de Popronde goed te merken. De drie bands uit Amsterdam en Utrecht laten horen dat je vele kanten op kan binnen het genre.

Ze noemen hun muziek moonpop, het vierkoppige BLUE CRIME uit onze hoofdstad. Dat 'moon'-element zit hem voornamelijk in de witte, spacey kleding. Want als de gitaren in De Gym beginnen te scheuren en de heldere zang volledig opgaat in de muur van geluid is de muziek van BLUE CRIME beter te omschrijven als nieuwe shoegaze. Traditiegetrouw wordt er ook veel naar de vloer gestaard, de gezichten van de bandleden verhuld achter hun lange haren. Toch is de band niet verlegen. Met genoeg pit en gemak spelen ze voor de bijna volle zaal. Het is eerder het publiek dat een beetje afwacht, totdat de band dan zelf maar aan iedereen vraagt om wat meer vooraan te komen staan.

De kunde van BLUE CRIME komt vooral naar voren in de langere nummers. Met duidelijke elementen van post-rock (trage opbouw, marching band ritmes) bouwt de band een opzwepend, meeslepend nummer op. De herhalingen van zacht naar hard werken goed, vooral omdat er elke keer wel weer een nieuwe subtiele verandering in zit – vooral de gitaarlijntjes zorgen ervoor dat het niet te eenvormig wordt. Met een plots swoosh-geluid eindigt BLUE CRIME: toch nog een beetje 'moon' in de mix.

Op de dansvloer van café De Kar is het de beurt aan Stillwave om hun ambitieuze mix van shoegaze, dansbare ritmes en Brits aandoende, sonore zang te laten horen. Het is in ieder geval zeer te prijzen dat Stillwave het gebruikelijke superserieuze van shoegaze probeert te doorbreken met interessante percussie. De invloed van Slowdive is niet ver weg, maar waar die iconische shoegazers bijna altijd verzanden in slowcore, zorgt het hyperactieve gedrum van Stillwave voor meer pit.

Vanavond is het alleen wel duidelijk dat de drummer voor de eerste keer een show met de band meespeelt. Af en toe is het een beetje slordig en de muziek lijdt onder dat gebrek aan precisie. Ook staat de zang wel erg laag in de mix, terwijl op plaat de mooie, lage stem toch duidelijk boven de muziek uitkomt. Dat kan bewust zijn, maar het zorgt vanavond helaas wel voor een leeglopende zaal. Stillwave heeft grote ambities – dat is duidelijk – en heeft sommige daarvan ook al waargemaakt. Iets meer consistentie zodat het trio uit Utrecht niet verzuipt in de eigen muziek, en dan staat er iets heel moois.

Vlak voor middernacht beginnen Craig Elliott en zijn drummer te spelen in het zaaltje van De Gym. Nul poespas: een gitaar, een microfoon en een drumstel ontdaan van alles behalve het broodnodige. Het tweetal bewijst dat je niet meer nodig hebt om flink herrie te maken – mits je genoeg energie en distortion hebt. En dat hebben de mannen. Volledig geabsorbeerd in hun muziek (ook hier weer schoenstaarderij) beuken ze hevige noise het karige publiek in.

De muziek is origineel en interessant, als je durft te luisteren. Veel mensen druipen echter al snel af en bij degenen zonder oordopjes is dat begrijpelijk. De muziek maakt paranoïde, iets dat versterkt wordt door Elliott's zang dan wel geschreeuw. Het zijn meer losse flarden dan samenhangende teksten. Voor hetzelfde geld schreeuwt hij z'n diepste geheimen het publiek in – alleen een geoefende liplezer zou er wijs uit worden, ware het niet dat zijn lange haar zijn hele gezicht bedekt. Onceremonieel en met onverwacht zachte stem wordt het laatste nummer aangekondigd, een epische afsluiter die de stilte achteraf stiller dan ooit laat klinken.