Dj’s Lada en Stip staan vanavond achter de draaitafel en verwelkomen het binnenlopende publiek met alles wat vies, ruig en soulful is. Het blijkt een goede aanloop naar Bareback, de nieuwe band van Michiel Hoving, die we onder andere kennen van The Reverse Cowgirls. Vergezeld door twee dames brengt frontman Hoving vuige rock met sterke americana-invloeden. Het rammelt en kraakt aan alle kanten, maar het klinkt wel heel lekker. Wanneer het laatste nummer met de weinig verhullende titel It Took Me Three Weeks To Buy A Pack Of Cigarettes But I Forgot The Beer wordt ingezet, zit de stemming er goed in. Ondanks dat Hoving zijn twee vrouwelijke collega’s nog even wegzet als kutwijven, lijkt het tussen de bandleden wel goed te zitten. Ze spelen strak en zijn een prima opwarmer voor de band waar het vanavond allemaal om draait.
Green Hornet presenteert Never Enough
Band zorgt voor veel power en weinig poespas
Zeven wordt beschouwd als het getal der volmaaktheid, en zeven is ook het aantal jaren dat we moesten wachten op de vijfde langspeler van Green Hornet. Toeval? Op 16 oktober kwam de langverwachte plaat getiteld Never Enough eindelijk uit. Green Hornet is terug en naar eigen zeggen beter dan ooit. Donderdagavond mogen de heren dit gaan bewijzen in hun thuishonk, Vera.
Vervolgens is het de beurt aan Olaf Veenstra, André Dodde en Koos Borg, kortom Green Hornet. De band beweerde eerder al hongerig te zijn naar optreden en avontuur en laat dit vanavond in Vera onweerlegbaar zien. Vanaf de eerste tellen grijpt de band het publiek bij zijn strot en laat niet meer los. Het schreeuwende Philicorda orgel, de dynamische drum met daaroverheen dikke, zompige gitaarriffs: Green Hornet is een powertrio zoals een powertrio bedoeld is. Er wordt keihard gespeeld en weinig gepraat, precies waar het publiek vanavond voor is gekomen.
Halverwege de set neemt organist André Dodde de zang voor zijn rekening. Hij grijpt deze gelegenheid met beide handen aan om te laten zien dat hij net zo hard kan schreeuwen als zijn orgel. De power waarmee hij zijn teksten de zaal in slingert, is indrukwekkend en zorgt ervoor dat de toehoorders ook echt niet anders kunnen dan luisteren. Ondanks het feit dat Dodde als zanger goed op zijn plek is in een band als Green Hornet, is Olaf Veenstra duidelijk de betere zanger. Hij heeft iets meer in zijn mars en kan daardoor zorgen voor wat variatie in de nummers.
Ondertussen is wel te zeggen dat de nieuwe plaat van Green Hornet alles is wat je ervan verwacht: hard en onstuimig. Om de onstuimigheid van de nummers te vangen, besloot de band voor het album alles live in te spelen. Juist die onrust komt vanavond heel goed uit de verf. Het drietal lijkt elk nummer net iéts sneller, een beetje harder en een tikkeltje ruiger te willen spelen dan het voorgaande. Deze onstuimigheid zorgt er ook voor dat nummers als Gold Brick Swinger, Let It Go en Back To The Top zonder problemen overeind blijven.
Green Hornet mag dan, net als een groot deel van het publiek, een dagje ouder zijn geworden, de band is na ruim twintig jaar nog altijd springlevend. Het feit dat er ook veel jonge gezichten in de grote zaal van Vera aanwezig zijn, bevestigt dit nog maar eens. De band geeft met de release van Never Enough aan hongerig te zijn naar optreden en avontuur, het publiek heeft op zijn beurt nog lang geen genoeg van Green Hornet. De heren kunnen zo met gemak nog twintig jaar mee.