Cochon Bleu is inmiddels twintig jaar actief. Dat u het even weet. André, Henk en Hette Gubbels en hun muzikale broeder Jeroen de Jong hebben dat niet ongemerkt voorbij willen laten gaan en hebben voor die gelegenheid een nieuwe plaat opgenomen. Puttend uit de cajunkeuken, aangevuld met bas en drum heeft Cochon Bleu al zes platen uitgebracht, de laatste in 2013. De live-reputatie is groot, ongeacht op welk podium de heren staan. De band werd al het best bewaarde cajungeheim van Nederland genoemd. Een nieuwe plaat betekent een nog groter geheim, en dat maakt nieuwsgierig.
Cochon Bleu zet Viadukt op het verkeerde been
Vrolijke vreemde eend in de Groninger bijt
Bonte avond in Het Viadukt waar Cochon Bleu zijn vierde lustrum viert. Een stoet aan Groninger artiesten levert een muzikaal eerbetoon door nummers van de cajunband te spelen. En passant wordt de zevende plaat gepresenteerd. Alhoewel?
Geheim
Die hadden we niet zien aankomen
De opbouw van de avond is al even avontuurlijk als de muziek. Aan een voorprogramma doen we niet vanavond, Cochon Bleu zal de avond zelf aftrappen met de presentatie van het nieuwe album. Nadien zal een bonte stoet aan Groninger bands volgen die elk een eigen draai aan een Cochon Bleu-nummer geeft. Wanneer Cochon Bleu klaarstaat op het podium en De Jong het woord neemt, spoelt een aangename golf van verwarring door de zaal. Die plaat, die is eigenlijk niet echt. Of toch wel, want verderop ligt de cd te koop voor een tientje. Maar wat is dit dan voor album? De heren hebben voor de gelegenheid nummers opgenomen van de bands die zo dadelijk spelen gaan. Die hadden we niet zien aankomen. Achtereenvolgens spelen zij nummers van De Fuckups, Bert Hadders en de Nozems, Harlequin Hovers, Annemarieke Coenders, Hermen Hagen, Tympanic, Inge van Calkar, Harry Niehof en Tiedo.
Liefhebbers
De opener Estcequçatfaitdumalpapa? (Doethetheelergpijnpapa?) is ontdaan van het hoekige geluid van De Fuckups en klinkt nu als een tractor die ronkend langs een bayou dendert. Een stevig begin, en het tweede nummer Trop Tard (Zo Mui) sluit daarop mooi aan. Daarna volgt subtieler werk, met meer ruimte voor de uitbundigheid en energie die Cochon Bleu kenmerkt. Het sluitstuk Memory Lodger schudt de zaal weer door elkaar, en de megafoon zal daaraan bijgedragen hebben. De liefde van Cochon Bleu voor de cajun gaat zover, dat de teksten van enkele nummers zijn vertaald in het Frans. De band permitteert zich een kwinkslag door het Groningse Vot van Harry Niehof te vertalen naar het Fries (Fut). Het plezier spat er af.
Stuivertje wisselen
En dan is het de beurt aan hen die zojuist zijn gelauwerd. Op hun beurt hebben zij Cochon Bleu-nummers naar hun hand gezet. Dat levert een afwisselende set op, waarin Gubbels, Gubbels, De Jong en Gubbels niet te beroerd zijn om af en toe mee te spelen. In het geval van Tympanic is dat overigens een vereiste. De band bestaat uit de drie gebroeders, aangevuld met de heerlijk groovende André Manning op bas. Hun set van twee nummers is ijzersterk en, samen met Abandoné door Hermen Hagen, één van de hoogtepunten van de avond.
Feestvarken
Cochon Bleu is een vrolijke vreemde eend in de Groninger bijt. Authentiek en breed gewaardeerd, waarbij de liefde voor de muziek voorop staat. Eigenlijk is de avond daar een treffend voorbeeld van. Cochon Bleu is het feestvarken maar de band laat ook de anderen stralen. Of zoals Bert Hadders het zong in zijn bijdrage De Poolse Bruid. "Ik was op zuik noar echte laifde". Die echte liefde heeft iedereen wel gevonden vanavond: de muziek.