De openingsact doet haar naam eer aan: de muziek van The Tranquis is de rustigste act van de avond. We hebben het dan wel over een rust die vaardig en zorgvuldig opgewekt wordt. Dat de drummer voor het eerst live met de band speelt, valt zeker niet te merken. Qua dromerigheid en kwetsbaarheid doet hij niet onder voor de gitaren, die dankzij hun reverb-effecten toch iets gemakkelijker zo'n sfeer oproepen.
Het gedrag van de bandleden is net zo terughoudend als het spaarzame gebruik van hun instrumenten. Die houding had misschien wel iets assertiever kunnen zijn, want de zaal is niet meteen tot stilte gesust. Het is aannemelijk dat de band zijn rustige muziek voor zich wil laten spreken, maar dan moet het publiek dat wel doorhebben. Voor The Tranquis geldt wellicht dat minder vaak meer is, maar het korte tijdsbestek speelt de band parten. Pas halverwege de set voelt het publiek zich écht gegrepen. Juist daarom had de set nog makkelijk een half uur langer mogen duren. Op de licht-psychedelische sologitaar van het slotnummer laat de zaal zich met genoegen meedrijven.
Ontspannen avond in Lola dankzij oudgedienden The Tranquis, Triple Mud Sundae en Whipster
Van beheerste kalmte tot boeiende alternatieve rock
Op de avond van vrijdag 5 juni valt er achter de deur van Lola in de Pelsterdwarsstraat opnieuw te genieten van drie verschillende bands. Ditmaal is de eer aan The Tranquis, Triple Mud Sundae en Whipster. Vrijwel alle betrokken muzikanten beoefenen het vak al minstens sinds het einde van de vorige eeuw en hebben al die tijd in relatieve bescheidenheid aan hun albums gewerkt. De Groningse bands zijn misschien iets te ontspannen vanwege het grote ons-kent-ons gehalte in de zaal, maar sterk zijn de optredens vanavond zonder twijfel.
The Tranquis
Triple Mud Sundae
Terwijl de rust van de openingsact nog in de hoofden van het publiek aan het wegebben is, wordt het tijd voor wat meer up-tempo werk. Op de Facebookaankondiging werden alle bands vergeleken met The Velvet Underground, maar bij Triple Mud Sundae is die vergelijking nog wel het meest op zijn plaats. Wie een nummer van de band opzet zou kunnen denken een obscuur album van Lou Reed gevonden te hebben. Het publiek had daar echter wel een studioversie van hun nummers voor moeten luisteren, want door het te harde geluid vallen de subtiliteiten van de zang vanavond weg. Toch weten de grote lijnen het publiek te bekoren. De bassiste en drummer zetten samen een stevige basis neer voor de overstuurde gitaren, die met meeslepende herhalingen een aangenaam staaltje alternatieve rock weten neer te zetten.
Whipster
Met afsluiter Whipster verdwijnt het tempo dat Triple Mud Sundae had ingezet niet. Het voordeel van de kleinere bezetting is dat de afstelling van de PA geen obstakel is. Leadzanger en gitarist Peter van der Heide weet middels een zorgvuldig gebruik van zijn tremolo en van nature jengelende Fender Jaguar een eersteklas eigen geluid te produceren. Dat kan hij echter niet doen zonder de ondersteuning van de strakke ritmesectie.
Associaties met de grungebeweging uit de jaren negentig zijn niet vergezocht, maar dan wel zonder de zware oversturing. Toch moet er gezegd worden dat ook Whipster soms speelt alsof er geen publiek bij is. De set wordt enigszins routinematig doorgewerkt, de zanger heeft bijna symbolisch zijn ogen dicht, en een de roep om een toegift wordt genegeerd. Dat alles is zeker geen misdaad, want de band heeft duidelijk interessante nummers in huis. Maar hun gedrag roept, net als bij hun collega's, wél de vraag op of er toch niet te veel voor bekend publiek gespeeld wordt.