De heren uit Texas lijken er zelf erg veel zin in te hebben. Nadat zanger Orville Bateman Neeley III (ja, echt) een laatste slok van zijn bier heeft genomen worden de eerste noten op de gitaar gespeeld, en hoe. De volumeknoppen staan op standje elf en de versterkers worden naar hun maximale capaciteit benut. Zompige, bluesy riffs vullen de ruimte en grijpen het publiek bij de ballen. Kortom: we zijn vertrokken.
Power is het sleutelwoord voor vanavond. De nummers worden in een hoog tempo gebracht en hoeven daarbij niks aan kwaliteit in te boeten. Op een van de spaarzame momenten van rust deelt de band een joint, maar veel tijd om daarvan te genieten is er niet. De band moet door en laat Vera daarbij op zijn grondvesten trillen.