Een zaterdag op FestiValderAa

Schipborg leeft op van verrassend mooi muziekprogramma

Tekst: Jesse Havinga Foto's: Jan Lenting ,

Een goede muziekprogrammering had niet per se gehoeven. Een zomers, gezellig festivalletje als FestiValderAa had best kunnen kiezen voor wat achtergrondmuziekachtige bandjes. Maar dat hebben ze niet gedaan. Integendeel, de muziek op de zaterdag van FestiValderAa mocht er wezen. Getuige ook de grote groep mensen die zijn comfortabele plekje in de schaduw opgaf om in de brandende zon voor het podium te dansen.

Tot ver in de bossen om Schipborg heen kun je de muziek van het festivalterrein horen. Er zijn veel serieuze talenten vandaag. Eleonor Coco is 3FM Serious Talent en mag zaterdag het hoofdpodium openen, en daarna komt Sofia Dragt aan de beurt. De winnares van de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter kan mooi klassiek piano spelen, maar heeft vandaag ook een band meegenomen. De band speelt niet meer dan nodig; Dragt krijgt alle ruimte voor haar lieflijke liedjes en heldere zang en brengt de loom op het gras liggende bezoekers nog extra ontspanning.

Op een kleiner podium dicht bij alle eetgelegenheden speelt daarna de meest Drentse act van de dag: Martijje. Waar Swinder op de voorgaande dag van het festival nog eens liet zien dat popmuziek en Gronings goed samen kunnen gaan, probeert Martijje hetzelfde met jazz en Drents (“Drezz”, zoals ze het zelf noemt). “Want Drents swingt, en jazz is hot!”, staat in het programmaboekje. Zangeres Martijje en de gitarist naast haar spelen light-jazz en Martijje vertelt tussendoor korte anekdotes die op de liedjes aansluiten – zodat ook de niet-Drentenaren er iets van kunnen begrijpen.

Dan speelt de eerste band van de dag die de mensen de zon in krijgt om te dansen. Dat is geen gemakkelijke taak, maar Wille & The Bandits lukt het. Na het eerste nummer staat het zweet al flink op de hoofden van de band. “Is it always hot like this in Holland?” vraagt de band, waarop het publiek collectief een leugenachtig “yes!” terugroept. De driekoppige band, die nog met Deep Purple en het Jon Butler Trio heeft getourd, laat het publiek een uur lang de jaren zeventig herleven. Een tijd die ondergetekende niet heeft meegemaakt, maar een groot deel van het Drentse publiek klaarblijkelijk wel. De stevige mix van blues en rock en vooral de inbreng van de pedalsteelgitaar maken dat Wille & The Bandits één van de verrassingen van vandaag zijn.

Nadat iedereen wat heeft gegeten, gaat het programma van het ruige terug naar het rustige. Het rustige is in dit geval het duo Edo de Vlieger en Eva Waterbolk, dat dapper tegen het ongelofelijk luide after-dinner-geroezemoes inzingt. De melancholieke liedjes waarbij het soms valse zingen juist mooi is, lijden helaas wel wat onder het lawaai. Alleen helemaal vooraan kun je er nog wat van horen.

Vervolgens speelt op het hoofdpodium nog een 3FM Serious Talent: The Cool Quest. The Cool Quest bestaat uit vijf vrienden die een mix van (vooral) funk en hiphop maken. Behalve op FestiValderAa gaan ze deze zomer op niet minder dan 61 andere festivals spelen. Het is niet moeilijk om te zien waarom festivalprogrammeurs zo happig zijn om dit funky vijftal te boeken: de festivalact is heel goed in elkaar gezet, vooral voor zo'n jonge band. De nummers worden heel knap aan elkaar gespeeld waardoor de hele set echt een geheel lijkt. Het optreden is dansbaar en funky. De frontman is allerminst verlegen en zweept het publiek op. Dat doet het altijd goed. Al word je op een gegeven moment wel helemaal kriegel van de zoveelste oproep “Schipborg! Handen in de lucht!”.

Het mooiste blijft over voor het laatst. Het optreden van Karawane, dat speciaal voor dit festival wat zachter en zonder drummer speelt, is fenomenaal. Anne Caesar en Maaike van der Linde, die met z'n tweeën de zang op zich nemen, komen allebei oorspronkelijk uit Zuidlaren en misschien doen ze daarom zo hun best vanavond. Van der Linde maakt indruk met haar fluitkunsten, vooral op de basfluit. Een duet van de twee, met alleen de geweldig subtiele begeleiding van gitaar doet haast denken aan Simon en Garfunkel of The Milk Carton Kids. Andere liedjes doen - vooral door de xylofoon - meer denken aan Okkervil River. Als afsluiter doen ze een liedje in het publiek. Met alleen de bas versterkt komen ze nog maar net boven het festivalgedruis uit. Voor wie het kan horen is dit the stuff of dreams, als je na zo'n fijne festivaldag met een zonnesteek in bed kruipt.