Basket + Lonely in Harlem = Fris + Muzikaal

Groninger ‘start-up’ bands geven eerste optreden in Simplon

Tekst: Jan Martijn Huitema Foto's: Jan Lenting ,

Iedere donderdag is in de bovenzaal van Simplon live muziek te horen van lokaal, muzikaal talent. Onder de noemer ‘Simplon UP’ wil Simplon lokale bands ondersteunen door hen een podium bieden voor een groter publiek. Een mooi initiatief waar de bands Basket en Lonely in Harlem deze week dankbaar gebruik van maakten. Een verrassende, frisse muzikale avond was het gevolg.

Basket

De aftrap wordt deze avond verzorgd door Basket: een vierkoppige (zang, bas, gitaar, drums) grunge-band uit Groningen. Direct is duidelijk dat de mannen zin hebben in hun allereerste live optreden: ruim een half uur lang worden de pannen van het dak gespeeld.

De energie spat eraf. Hun enthousiasme weten de bandleden prima over te brengen: het publiek staat levendig mee te deinen op de strakke drums en aangename gitaarriffs. Om de sound van Basket als typische grunge te typeren gaat dan ook te ver. De aanstekelijke melodieën zijn ergens ook weer heel vrolijk en energiek. Dit vergroot op een positieve manier de toegankelijkheid van de muziek.

Wat tevens opvalt is de rauwe, karakteristieke stem van frontman Robin de Weerdt. Tegelijkertijd blijkt dit typerende geluid ook een zwakte: de lage, zware zang valt bij tijd en wijle weg in al het muzikale geweld. De muziek krijgt hierdoor soms een enigszins monotoon karakter. Ruimte voor verbetering is er dan ook zeker, maar met Basket staat wel écht een band op het podium. Een band die veel zelfvertrouwen uitstraalt en waar zeker potentie in zit.

Lonely in Harlem

Na de intense warming-up van Basket is het de beurt aan Lonely in Harlem. Lonely in Harlem is een vijfkoppige band die, zoals ze het zelf benoemen, ‘groovy dreampop’ speelt. De eerste nummers die de band speelt zijn inderdaad lekker ‘dromerig’. De sound die het kwintet ten gehore brengt is relaxed en smaakvol waarbij een ietwat duistere sfeer wordt neergezet. Een sfeer die prima past bij de licht melancholische teksten die een dreigend, bijna ongrijpbaar, karakter hebben. Liefde, liefdesverdriet, revanchegevoelens voor ex-geliefden… Alles komt voorbij. De zuivere, lichtelijk rauwe, stem van frontvrouw Brenda Oosterheerd komt hierbij goed naar voren.

Toch lijkt de band het dromerige karakter iets te overdrijven. Gaandeweg klinkt er steeds meer geroezemoes en lijkt de aandacht van de aanwezigen te verslappen. Later wordt dit echter ruimschoots gecompenseerd als de muziek een steeds dynamischer karakter krijgt. Nummers als Leave This Place en Pull The Brakes maken een prettige energie vrij: de ‘dreampop’ krijgt nu steeds meer een rockgehalte en het publiek lijkt dit te waarderen.

De bandleden hebben in de loop der jaren al de nodige podiumervaring opgedaan en dit zie je ook terug. Het samenspel is prima en er zijn weinig foutjes te ontdekken. De vrolijke en swingende bassist maakt het plaatje helemaal compleet. Lonely in Harlem vormt daarmee een prima afsluiter van een verfrissende, sfeervolle muzikale avond in Simplon.