Sfeervolle Silo zorgt voor originele Valentijnsdag

Valentijns Festival brengt zes Groningse bands en publiek samen

Tekst: Marissa Snitjer Foto's: Jan Lenting ,

Je kunt ervoor kiezen om op 14 februari naar de bioscoop of uit eten te gaan, maar je kunt er ook voor kiezen om naar een festival te gaan. Valentijns Festival trakteert bezoekers op zes verschillende bands op één avond. Dat is pas een originele invulling van je Valentijnsdag. Heb je geen verkering? Gelukkig is dat geen must voor deze avond. Collega’s, vrienden, familie, opa’s en oma’s: iedereen is welkom. Laat je vooral verrassen door de Groningse pareltjes en geniet van de sfeervolle Silo.

Amelieke Renae

Alle bands van vanavond worden aangekondigd door Ruben van Hemmen, die overigens zelf ook nog gaat spelen met zijn band. De avond begint met enkele huishoudelijke mededelingen en al gauw kondigt hij zijn vriendinnetje aan.

De avond begint met Amelieke Renae. Zij is nog maar 19 jaar en heeft vanavond te horen gekregen dat zij is geslaagd voor de opleiding Artiest Muziek op het Noorderpoort College. Dat is ook niet zo gek als je haar hoort zingen. Dit is zo’n zangeres waar je het warm van krijgt. Ze zingt met een prachtige, zuivere stem en weet hiermee het publiek uiteindelijk voor zich te winnen. De eerste paar nummers klinken nog wat onzeker en schattig, terwijl dit wel met iets meer body gezongen kan worden. Gelukkig wordt ze, naarmate het optreden vordert, een heuse zekere zangeres en weet ze het publiek mee te krijgen. Als zij een cover zingt van Fleetwood Mac, zingt het publiek zelfs met haar mee. Ze geniet overduidelijk en het is een vermakelijk optreden. Na het publiek te hebben bedankt stapt ze met een grote glimlach het podium af.

The Anti-D's

Na het moeiteloos ombouwen van het podium staan The Anti-D’s al snel klaar. De vier heren vormen samen een jonge band, maar afzonderlijk doen ze al een tijdje mee in de Groningse muziekscène. Een vergelijking met Arctic Monkeys is snel gemaakt op moment van spelen: de drumpartijen en de zang doen hier sterk aan denken. Er zit wel veel variatie in hun eigen nummers, maar bijvoorbeeld Fake Romances doet je nog te veel denken aan de Britse band. De vier heren zouden nog iets meer hun eigen stijl kunnen ontwikkelen in de britpop. Het nummer She Took Your Name illustreert daarentegen wel dat de band wel degelijk originaliteit bezit.

Door de dynamische set en de danspassen van frontman Martin van Loon is het een vermakelijk optreden. Ook bassist Jan Bresters gaat helemaal los. Het enige puntje van kritiek is dan nog de volle broekzakken. Haal die voortaan leeg als je het podium beklimt, dat ziet er een stuk netter en professioneler uit. Toch maakt de frontman veel goed. De band beschikt zeker over een frontman die contact durft te zoeken met het publiek. Dit zorgt voor een leuke interactie tussen hen beide.

The Big Top

De derde band van vanavond betreedt het podium, doet een vlugge soundcheck en begint met spelen. Dit keer geen zoete popliedjes of stevige rock. Nee, The Big Top maakt balkanpop. Met deze muziek kan het twee kanten op gaan: je vindt het fantastisch en danst vanaf de eerste tonen, of je vindt het helemaal niks en loopt liever de tent uit. De keus is aan het publiek. En het publiek van vanavond heeft overduidelijk gekozen voor de eerste optie. Al gauw vliegen de stoelen aan de kant: er wordt vrolijk gedanst en gedronken.

De slim in elkaar stekende liedjes van The Big Top worden met overtuiging gespeeld. De nummers bevatten veel ritmeverschillen en worden ondersteund door de bijzonder aangename stem van zangeres Marlies van der Meulen. Het enige wat de band nog een beetje mist is uitstraling. De bandleden staan wat statisch op het podium, waardoor het luisteren naar de band leuker is dan ernaar te kijken.

Oes

Na The Big Top is er een wat langere pauze dan voorheen: de gitarist van Oes heeft vertraging. Het publiek vindt het wachten echter niet erg; het vriendelijke barpersoneel zet op elk tafeltje een bakje met doppinda’s. Na een mini soundcheck begint Oes met spelen. Een kleinere bezetting dan normaal, maar dat mag de pret niet drukken. Dit is namelijk zo’n band die het nog wel eens ver zou kunnen schoppen.

Marloes Pieksma, beter bekend als Oes, maakt aanstekelijke Nederlandstalige popliedjes, die je gelijk wilt meezingen. Mensen beginnen massaal te dansen, net als alle bandleden op het podium. De muziek swingt en het vraagt naar meer. Helaas kan het publiek door de eerdere vertraging niet langer dan een klein half uur genieten, want de volgende band staat alweer klaar om te soundchecken.

Ruben and the Frisbees

De vijfde band van vanavond is Ruben and the Frisbees, de band van presentator Ruben van Hemmen. Helaas kondigt hij aan dat dit het laatste optreden van deze formatie zal zijn. Dat is spijtig, want de band opent ijzersterk met een vierkoppige zang. Hiermee pakken de mannen direct alle aandacht van het publiek en proberen dit vast te houden gedurende het optreden. Het getuigd van lef om zo je set te openen, maar voor Ruben and the Frisbees heeft dit goed uitgepakt.

Tekstueel gezien zijn de nummers aan de zoetsappige kant, maar muzikaal gezien klinkt de band erg strak. Ze lijken erg goed op elkaar ingespeeld zijn en ze spelen met veel plezier. Van Hemmen doet erg zijn best om het publiek voor zich te winnen, maar helaas lukt dat niet helemaal.

The Rising Sun

Aan The Rising Sun de eer om de avond af te sluiten. En dat doen zij met flair. Ze laten zien dat ze er ontzettend veel zin in hebben en het is overduidelijk dat deze band is gegroeid in hun performance. De sound van The Rising Sun kan omschreven worden als een mix tussen reggae en rock. Deze bijzonder goed werkende combinatie zorgt ervoor dat de band met veel energie speelt en weet dit over te brengen op het publiek. Bezoekers die er al de hele avond zijn en even aan het bijkomen zijn op hun stoel, springen daar al bij het eerste nummer vanaf. De energie die de band weet over te dragen zorgt voor een vrolijke afsluiter van een zeer geslaagde Valentijns Festival. Volgend jaar maar weer?